Op zondag 24/06 stond ik aan de start van de 90km (2200Hm) in Malmedy, tevens het Belgisch kampioenschap voor de elite heren op de 115km. Het doel was opnieuw een goed gevoel krijgen na de vervelende knieblessure die me de afgelopen week parten speelde. Na een 25tal km reden we in een mooi groepje met o.a. onze Michel, een groepje waar ik de technische kwaliteiten van Michel kon aanschouwen en hij mijn kunst om telkens het verkeerde spoor te kiezen. Het gevoel zat alleszins goed tot ik merkte dat mijn achterband begon leeg te lopen. Oef, gelukkig deze keer het juiste materiaal mee en dit probleem vrij snel kunnen fixen, een paar minuten later kon ik mijn eigen wedstrijd rijden.
Bij aankomst zag ik dat ik 6de algemeen stond. Tevens ook 2de bij de masters 1. Volgende week kunnen we dus met een gerust gevoel naar de Zillertal Bike Challenge (Oostenrijk) waar ik enorm naar uit kijk. Deze had ik het vorige jaar zonder al te veel training meegedaan en ik heb toen besloten er dit jaar een doel van te maken, samen met de coach Dominic en steun van Team Adapp.
Grand Raid Nisramont (door Wannes Wylin)
De temperaturen zijn bijzonder laag, een graad of 2 maar en het voelt aan alsof het aan het vriezen is. We halen ons nummer af rond 8u15 wat we zitten in de eerste wave, maken onze fietsen klaar en zetten ons loopgerief af in de wisselzone. We fietsen een 8km naar de start, voornamelijk naar beneden fietsen wat er ook voor zorgt dat we totaal afgekoeld aan de start komen. Rare start deze keer, allé voor mij dan toch, gewoon van eerst wat te zwemmen wordt het nu eerst wat bootje, kajak, varen, 4km. We nemen onze boot en gaan naar het water, de start wordt met 7 minuten vertraging gegeven vermits nog niet iedereen op het water lag met zijn boot. Met 150 boten samen op het water wordt het startsein gegeven, een grote chaos maw, gelukkig zaten we vrij goed vooraan en waren we goed vertrokken zonder veel getrek en gesleur. Kajakken blijkt nadien ook ons beste onderdeel met een 83ste plaats van net geen 300 duo’s die deelnemen, het was ook verplicht met 2 deel te nemen.
Al snel kreeg ik ijskoude handen want door het koude water kreeg ik niks opgewarmd, op de tanden bijten en doorzetten, dat komt straks wel goed was mijn geachte. Tijdens het kajakken kwam de zon ook al eens piepen en dat deed wel deugd maar hielp nog niet voor de handen. 4km is toch langer dan gedacht, maar is zo’n beetje als het zwemmen, je moet de juist cadans vinden en dan blijven gaan en niet denken aan de afstand. We brengen na 38minuten ons kajak terug op het droge en schakelen over naar de MTB. De ene helling na de andere volgen, de ene al steiler dan de andere en dan weer leuke afdalingen tot zeer technische afdalingen, maar alles lukt. Na enkele hellingen doe ik mijn handschoenen uit en krijgt alles opnieuw de juiste temperatuur. Ik krijg wel snel af te rekenen met wat materiaalpech tot 2x toe, bij het schakelen schiet de ketting naast kleinste tandwiel vooraan en komt klem te zitten. We verliezen onmiddellijk enkele minuten en onze mooie positie. Maar al snel blijkt dat de vele hellingen wegen in de benen van Jeroen waardoor we temporiseren, want aankomen is hier belangrijker dan winnen want om te winnen zijn we sowieso niet gekomen.
Ik ga vlot over de hellingen en merk het ook aan de hartslag dat er meer in zit en dat zal ik op het einde kunnen gebruiken. Na 22km mountainbiken komen we in de wisselzone en doen we onze loopschoenen aan. We hopen dat we de beentjes wat kunnen loslopen maar dat blijkt al snel valse hoop, ook tijdens de trailrun volgt de ene helling na de andere, Jeroen geeft het tempo aan gezien het voor hem het zwaarst weegt. Wel een zeer mooie trailrun, ik heb er enorm van genoten, mede omdat tempo voor mij zeer vlot te volgen was. Met de zon tussen de bomen en lopende langs de Ourthe en de hellingen rond ons was gewoonweg super gevoel! Na 8km lopen komen we opnieuw aan in de wisselzone voor een tweede tocht met de MTB over een afstand van 11km. We vertrekken en alles gaat vlot, maar na 5km krijgen we opnieuw met materiaalpech af te rekenen en deze keer serieus.
Een klapband bij Jeroen en gescheurde buitenband, dus niet te herstellen en dit net op het moment dat we konden beginnen afdalen. Jeroen neemt de eerste km voor zich al lopende met de MTB in de hand, want een andere oplossing was er niet. Na 1km lopen neem ik over want ik had nog de beste benen, ik loop dus de volgende 5km op en neer met een MTB in de hand naar de wisselzone. Jeroen rijdt op mijn, voor hem veel te kleine, MTB deze 5km naast me mee. Sommige hellingen gaan we samen te voet naar boven. Nog voor we aan de wisselzone zijn beslissen we dat ik ook de Bikerun zal lopen en Jeroen zal fietsen, hierdoor kan Jeroen zijn koersschoenen aanhouden en kan ik mijn lichtere trailschoenen aan voor een laatste run van 4km. We passeren nog even voorbij de bevoorrading en nemen er onze tijd. De eerste 2km zijn bergop en dan 2km bergaf, dat wist ik, waardoor ik ook alles kon geven in die eerste 2km. Ik stak al lopend tijdens de beklimming menig MTB’er voorbij en spurtte dan verder naar de finish waar Jeroen net op tijd komt aansluiten om alzo samen over de finish te bollen en dit na 5u28min. We zijn uiteindelijk 166 geëindigd en dit na de nodige materiaalpech en nog niet optimale conditie.
Dus best tevreden met dit eerste resultaat, want besluit staat al vast, dit doen we nog want smaakt naar meer!
Nieuwe lente ...
Een nieuw lente is in aantocht, een productieve winter sluiten we stilaan af… met een vernieuwde website
Transgrancanaria door Benjamin Geldof
Van noord naar zuid, van twijfel naar bevestiging.
Het is een drukke bedoening, het lijkt op een drukke zomeravond aan de kust, iedereen nog nagenietend van een ontspannen dag. De situatie is voor mij iets anders.
Het is 22h30 en ik tel af naar de start om 23h. Het is in mijn ogen het vreselijkste uur van gans de voorbereiding, het uur voor de start. Het gevoel van verlangen naar avontuur en opwinding heeft plaast gemaakt voor twijfel en onzekerheid. Ik heb naast de 125km en 7500HM+ nog 2 grote obstakels. Hoe ga ik omgaan met het eten, wat me nekte in de Alpen en hoe ga ik om met de mentale dip, iets wat me bijna nekte in de Ultrawarmathon.
Dan kijk ik naast me, Cedric die me heeft bijgestaan op de Ultrawarmathon is er vandaag en de volgende uren terug bij en ik heb voor mezelf briefjes met quotes en peptalk gemaakt voor elke CP, middeltjes tegen het mentale gevecht. Fysiek voel ik me in orde, coach Dominic heeft me op vrij korte tijd terug klaargestoomd voor deze uitdaging. Kinesist Tom zorgde dan weer dat de kleine pijntjes geen kans krijgen vandaag.
Na nog even met het thuisfront gebeld te hebben begeef ik me naar het strand voor het verlossende startschot. Met vuurwerk wordt de boel op gang geschoten en kan ik eindelijk beginnen lopen.
Ik zit vrij vlug in mijn ritme en op een goede plaats in het deelnemersveld. De eerste km’s krijgen we al een voorproefje van wat komen gaat, klimmen, verschillende ondergronden en ondanks de duisternis toch al enkele vergezichten. Na 10km kom ik Cedric tegen en geef hem mijn hartslagmeter, de band is al aan het schuren. Ervaringsgewijs heb ik al een goed zicht op mijn hartslagen en voel ik aan wanneer ik in het rood ga. Van zodra ik dat voel, stop ik en adem 5 maal diep in. Heb dit maar een 4-tal keer moeten doen gedurende gans de wedstrijd, dus slim gelopen.
De eerste 50km kom ik vrij behouden door, drink regelmatig, let op mijn eten, dosseer mijn krachten tijdens de lange klimmen en doe een praatje met Cedric als ik hem tegenkom op de CP’s.
Na een 9 uur in de race begint het klaar te worden, altijd een boostje. Ik zit dan op de meest technische afdaling, lees 2 km afdalen via haarspeldbochtjes van niet langer dan 5 à 10m. Het levert wel een verbluffend zicht op als ik even achterom kijk. Beneden is het toch een goeie 20m plat en begint haarspeldbochtgewijs de klim. Op naar halfweg.
Bij de CP halverwege ervaar ik mijn eerste zwakke moment. Ik zonder me even af, drink wat, eet wat en kom langzaam weer in mijn iets socialere zelve. Cedric gunt me de tijd en heeft in de vorm van een korte videoboodschap van mijn vriendin een leuke opsteker. Mijn humeur verbetert per seconde. Met verse krachten begin ik aan het volgende stuk. Op naar Roque Nublo, het hoogste punt (1800m) en iconisch beeld van Gran Canaria, gestitueerd op 80km in de race. Net voor de start van de koninginnenklim is er nog een CP, daar eet en drink ik genoeg en neem mijn tijd. De les die ik geleerd heb van in de Alpen waar ik veel te vlug aan de klim begonnen ben zonder voldoende eten en drinken. Het zonnetje is ook van de partij, dus zonnecreme smeren is geen overbodige luxe. Op mijn eigen tempo begin ik aan de klim. Traag maar zeker vorder ik. De benen zijn me echt goedgezind vandaag en ondervinden voorlopig weinig last van de vele uren die ik al bezig ben. Op mijn voeten voel ik de blaren wel al meer en meer. Normaal ging ik op de grote CP op 84km mijn kousen wisselen, maar ik wil de aanblik van mijn voeten vermijden en besluit nu al om dit niet te doen. Na wat soms een eindeloze klim leek, bereik ik dan toch het majustueuze rotsblok, boostje! Al vrij vlug is de realiteit er terug, de 4km naar de grote CP is in tegenstelling tot wat ik dacht geen simpele afdaling, er zitten nog wat venijnige klimmen in. Daar toegekomen strompel ik lijnrecht naar de pasta, plof me op een stoel en eet ik al starend in de verte het bakje leeg. Zwak moment nr 2 van de dag! Daarna nog een stukje brood met gezouten hesp en ik herleef. Als ik Cedric zie is hij blij met mijn transformatie die ik op enkele minuten heb ondergaan en ik kan weer lachen.
Ik verwissel van bovenkledij en besluit om even mijn hoofd op tafel te leggen, ik vraag wel om me binnen 10’ terug wakker te maken. Na 30 uur wakker zijn en 16 uur race kan dat deugd doen. Na een microslaapje ben ik klaar om de laatste marathon aan te vatten, de hoogtemeters heb ik ook al voor 75% achter de rug.
Op papier lijkt het goed te doen, alleen zie je op papier niet welke ondergrond je voorgeschoteld krijgt. Een groot deel bestaat uit rotsachtige ondergrond en het laatste stuk uit keien, keien, … echt een plezier om op te lopen met voeten vol blaren.
Iets voor het 100km-punt is er nog een CP. Ik kom daar vloekend toe en maak mijn beklag over de ondergrond tegen mijn compagnon, bij deze nogmaals sorry. Een filmpje van de vrienden doet mijn humeur terug omslaan van grumpy naar smile. En wat ook mag vermeld worden zijn de supervrijwilligers op de CP’s, altijd vriendelijk, altijd enthousiast en altijd bereidwillig om je te helpen of zelfs een schouderklopje om je verse moed te geven! En genoeg variatie in eten en drinken.
Klaar voor de finale 30km en klaar voor de opnieuw intredende duisternis ben ik terug op weg. Ik lever nu een mentale strijd, soms lijk ik niet vooruit te komen door die vervloekte ondergrond en lijkt het een eindeloos avontuur te worden, dan weer lijkt het alsof ik over de paden zweef. Ik blijf wel alert want heb toch schrik om met deze vermoeidheid een verkeerde stap te zetten, het zijn geen beekjes en grachtjes waar ik naast loop. De prachtige uitzichten en schitterende decors waar ik doorheen loop en die tijdens de dag zo mooi tot hun recht komen zijn terug vervangen door mysterieuze donkere dieptes en iets minder-ver-gezichten.
De CP op 17km van het einde is de laatste stop die ik zal doen. Ik kom toe met mijn “weet-niet-meer-van-welk-land-hij-is”-blik en denk alleen maar aan drinken, eten en finishen. Na even rondgestaard te hebben, besluit ik nog wat paëlla te eten. Ik krijg als aanmoediging nog 2 filmpjes te zien van mijn nichtje van bijna 3 jaar en mijn neefje van 1 jaar. Met een lach op mijn gezicht zeg ik tegen Cedric: “ik ga gaan finishen! Tot straks”. En ik ben weg!
De laatste klim doe ik probleemloos, het was echt mijn klimrace, geen enkele keer gekraakt tijdens het klimmen. Wat daarna volgt is te beschrijven als een eenzame donkere vloekende tocht over losliggende keien van alle formaten, dit duurt tot zo een 5km voor de finish. Daarna is het terug loopbaar, maar dan voel ik voor het eerst benen die foert zeggen. Ik kan ze geen ongelijk geven. Ik besluit toch delen te lopen, 400m lopen, 100m stappen. Dit lukt gedeeltelijk. Net voor de CP op 3km van de finish gaan we terug een gedroogde rivierbedding in, bloody hell. Dat wordt nog even stappen. Langzaam kom ik in finishmodus. Op 2 km van het einde komen we op normale baan en ik begin te rekenen. Halfweg had ik zicht op 24h om te finishen, maar het 2de deel viel me veel zwaarder. Ik kan nog steeds onder de 25h binnen zijn, maar dan moet ik beginnen doorlopen. En dus doe ik dat! Altijd leuk om toch nog dat restje te vinden om een eindsprint, nou ja sprint, in te zetten. Ik hou gelijke tred met nog 2 lopers, maar dan komt de ijdelheid in me boven. Ik wil alleen finishen. Zit hier nog ergens een turbootje in mij? Ja dus. Net voor de finish zoek ik Cedric, omhels hem en zeg hem dat dit ook dankzij hem is, geen woord van gelogen. Ik kom doodmoe in lichte euforie over de finish in 24h55’! En ga daarna in 30” naar uitputting en nog 2’ later naar de EHBO om mijn blaren te laten verzorgen. Een kwartier later lach ik al terug, maar ik wil nu doodgraag naar mijn bed!
Na de Ultrawarmathon had ik gezegd dat dit mijn lange laatste loop ging worden. Denk ik dat nog steeds? Allezins voor dit jaar…
Het is ook de loop geweest waar veel elementen mekaar aanvulden en imaakten dat ik deze tot een goed einde bracht. Een loop die als blauwdruk kan dienen om op voort te werken.
Ik ben fysiek klaargestoomd door Dominic, ondanks de korte periode die er maar was na de Ultrawarmathon. Tom heeft de kleine wederkerende ongemakken goed aangepakt en de preventieve oefeningen hebben geloond. Ik heb geleerd uit mijn fouten tijdens vorige soms mindere ervaringen. Ik kreeg niet alleen steun van het thuisfront, maar ben ter plaatste ook bijgestaan op een fantastische manier. Naast de blaren en de achillespezen heb ik in de dagen erna geen spierpijn gehad.
Misschien moet ik toch nog maar eens kijken voor die grote finale in de Alpen…
Benjamin Geldof
70.3 Ironman Pula, een harde noot - door Jurrie Van Waeyenberghe
Zondagavond 13 augustus was de beslissing genomen om nog een vervolg te geven aan Ironman Hamburg. Dit gevolg werd concreet en werd ingevuld onder de naam huwelijksreis Ironman 70.3 Pula!
Dit kwam wel heel kort na Hamburg, dus veel sportieve voorbereiding was er niet, maar ik moest vertrouwen hebben in de vorm die er nog was…
Eens aangekomen in Pula was ik al meteen verkocht aan het mooie landschap, wat een mooie setting om daar een wedstrijd te mogen doen! Ik was daar natuurlijk ook voor andere zaken, zoals een huwelijksreis, dus genieten en ontspannen was de boodschap en tussendoor even een wedstrijd meepikken!
Zaterdag checkte ik mijn wedstrijdmateriaal in, en ik was klaar…dacht ik. Toen ik na een aantal uur zag dat de fietsen verminderd waren in de wisselzone, ging ik even gaan polsen. Ik kreeg te horen dat er een storm op komst was en iedereen zijn materiaal uit de wisselzone moest gaan halen, om dan op zondagmorgen terug in te checken.
Op zondag checkte ik terug in een goede twee uur voor de start en begaf me nadien naar het hotel die vlakbij de start was om daar nog wat in de rust te vertoeven. 9u15 Ik wandelde rustig langs de kust met de wetsuit half aan naar de start, die om 10u was. Ik dacht toen bij mezelf, “de zee ligt er wel wild bij, ochja moeilijk gaat ook”. Eens ik dichter kwam kreeg ik te horen dat het zwemmen niet doorging en het meteen fietsen was! Ja, hoe gaan ze dat doen om te voorkomen dat er geen peloton ging gevormd worden! Iedereen werd verwacht aan de zwemuitgang, om zo elke 5 seconden een deelnemer te laten vertrekken al lopend naar de fiets. Zonder opwarming en vol verbazing stond ik daar dan aan te schuiven tot dat het mijn beurt was om te starten.
Ik was gestart met het idee, geniet er van, ook al verloopt het niet zoals gewoonlijk, maar ik wist ook, ik moet hier meteen hard aan de bak om niet te veel te verliezen tijdens het fietsen. Conclusie: ik maak er voor mezelf een harde wedstrijd van! We mochten tijdens het fietsonderdeel een goede 760 hoogtemeters overbruggen in een prachtige omgeving met mooie kronkelende en heuvelachtige wegen, waar de wind ook wel vrij spel had. Rond 50km zaten we met een klein groepje die hetzelfde tempo reed, daar was het opletten dat we steeds de correcte afstand van 12m van elkaar bleven behouden, want de jury was ook van de party. Na 80km had ik het gezien, ik versnelde in de afdaling, nam mijn bochten behoorlijk vlot en bokste mij tegen de wind in een weg alleen naar de wissel. Zo gezegd zo gedaan, hop de fiets af, schoenen aan en weg. Zoals voorspeld had ik geen te frisse benen om te lopen, zeker de steile stukken al lopend bergop en de wind was er ook niet op verminderd! Het moest dan maar op karakter gebeuren. Gelukkig was er veel afleiding tijdens het loopnummer langsheen het oude stadsgedeelte, de arena, supporters en mijn vrouwtje die zich steeds verplaatste met de fiets. Het was tenslotte onze huwelijksreis, dus ik moest toch ook wat kunnen genieten. Na 21km lopen liepen we de poort binnen van de oude mythische gladiatoren arena richting finish. Wat een locatie om te eindigen!!!
Ik had een totaaltijd van 4u13sec een 24e plaats algemeen en een 6e plaats in mijn age group. Enkele spannende uren later vernam ik het heugelijke nieuws dat ik me rechtstreeks geplaats had voor het wereldkampioenschap 70.3 Ironman in Zuid-Afrika, waar ik volmondig ja op heb geantwoord!!!
Na dit alles was het de volgende discipline, huwelijksreis…
Ironman 70.3 World Championship, Chattanooga, USA: An Adventure for your soul
In de Ironman 70.3 (halve triathlon) Luxemburg in juni heb ik een slot kunnen bemachtigen, met een 4e plaats in de age group 35-39, voor het wereldkampioenschap Ironman 70.3 in het Amerikaanse Chattanooga.
Het was geen doel voor 2017, maar als je zo’n kans krijgt dan moet je ze grijpen. Veel gelegenheden om ooit aan een WK mee te doen zullen zich niet vaak voordoen.
Na de Ironman in Frankfurt en de vakantie in juli was er niet zoveel tijd meer voor een specifieke voorbereiding. In augustus, ongeveer een maand voor het WK heb ik nog een halve triathlon in Leiderdorp kunnen meedoen. Met een 6e plaats wist ik dat de conditie nog goed zat en het was ook een mentale opsteker na Frankfurt.
Voor mij was het ook de eerste keer dat ik op een ander continent aan een triathlon zou deelnemen. Er komt heel wat bij kijken: organisatie van de reis, opvang kinderen (begin schooljaar), fietstransport,...
Chattanooga is blijkbaar heel gekend in het triathlonwereldje. In mei organiseren ze jarenlang al een 70.3 Ironman en eind september een Ironman. Dit was onmiddellijk zichtbaar bij aankomst op de luchthaven en in de stad zelf waar de race alom aanwezig was. Chattanooga is net niet groot genoeg om het niet te vergeten.
Voor het WK hadden ze een volledig nieuw parcours uitgetekend. Om het WK waardig te maken, verliep het zwemmen grotendeels tegenstroom in de Tennessee River; het fietsparcours had 1000 hoogtemeters voor 90km en begon met een 6 km lange klim via Lookout Mountain (mooi uitzicht!); het loopparcours was constant op en neer met zo’n 250 hoogtemeters te overbruggen. Een prachtig maar uitdagend parcours!
Het was ook de eerste keer dat de vrouwen en mannen apart moesten strijden op 2 verschillende dagen. Gezien het aantal deelnemers 4500 (!), 1700 vrouwen en 2800 mannen, was dit een verstandige beslissing. Dit was ook een uitstekende gelegenheid om de toppers bij de vrouwen eens aan het werk te zien en zelf wat atleten aan te moedigen. Daniella Ryf wat een fenomeen!
Race day
Terwijl de teammakkers op de Brico-cross volop centen aan het inzamelen waren voor het Kinderkankerfonds werd op hetzelfde moment het startschot gegeven voor de men’s race.
Om 7h30, na het Amerikaanse volkslied, sprongen de PRO’s met o.a. Kienle, Gomez, Don en de Belgische topper Pieter Heemeryck in de Tennessee river. Daarna was het aan de age groupers. Ook in deze race een rolling start en nog eens een wave-indeling volgens age group. Een zeer goede methode om iedereen vlot te laten zwemmen en later gespreid te laten fietsen. De tegenstroom was onmiddellijk voelbaar. Ondanks de tegenstroom had ik een goed gevoel maar de tijd (31min) laat duidelijk weergeven dat er wat stroom zat.
Het fietsen begon met een korte vlakke aanloop naar Lookout Mountain. De beklimming zelf was lang en redelijk steil om met een TT fiets af te leggen. Na die beklimming was het constant op en neer in een prachtige, groene omgeving. De afdaling was mooi overzichtelijk en als je het verkend had, kon je wat snelheid maken. Het tweede gedeelte was hoofdzakelijk vlak en was er gevaar voor drafting. In de laatste 10km met een paar atleten toch nog wat geprobeerd om weg te rijden wat gelukt is. Hierdoor kon ik relatief rustig wisselen.
Bij het ingaan van de eerste loopronde was het even schrikken toen Javier Gomez al bezig was met zijn laatste meters; maar te begrijpen als je een halve marathon loopt in 1h10 (!). Ik ben rustig gestart en de eerste hellingen niet te snel opgelopen. Het begon ook warmer te worden (niet mijne vriend) maar door de vele aidstations kon je goed afkoelen. In de tweede ronde kon ik mijn tempo behouden en misschien zelfs wat versnellen. Ik ben uiteindelijk nog wat opgeschoven in de ranking naar de 39e plaats in mijn age group.
Resultaat: 39e/453 (AGR 35-39) en 249e/2815 (overall men)
Eindtijd 4h36’12” Zwem (1.9km): 31’15” – Fiets (90km): 2h30’02” – Lopen (21.2km): 1h28’21”
Zeer tevreden met mijn resultaat! Het was een fantastische ervaring met een wedstrijd op een heel mooi maar lastig parcours. Ook heel wat roepende en soms wat crazy US supporters langs het parcours!
Een unieke belevenis die ik heb mogen meemaken samen met mijn trouwste supporter en vrouwlief Sas.
Speciale dank aan mijn ouders die de kinderen hebben opgevangen tijdens onze reis.
Ook bedank ik graag Roald en Dominic die via de oprichting van Endurance Team AdApp dit jaar heel wat teweeg gebracht hebben voor het team zowel op sociaal en sportief vlak. Fixovelo & CrescenDo voor het altijd paraat staan. Familie en vrienden voor de vele steun.
Wim
Ironman Hamburg - door Jurrie Van Waeyenberghe
De voorbereiding naar de wedstrijd verliep vlotjes, hier en daar wat last van kwaaltjes die kinesist Tom Du Prez snel deed verdwijnen, waarvoor dank! Naarmate de wedstrijd dichter kwam had ik behoorlijk veel schrik om terug verkouden te worden zoals het jaar voordien… Dus liep ik de laatste dagen in België behoorlijk op de tippen van mijn tenen.
Dinsdag 8 augustus, ik was blij dat ik kon vertrekken naar Hamburg. Eens aangekomen, uitpakken, eten, verkennen en rusten. Meer gebeurde er niet de dagen voor de wedstrijd, gelukkig is dit met een reden, want stilzitten is mijn sterkste kant niet. Roald was ondertussen ook ter plaatste en we deden een poging om het fietsparcours te verkennen, maar fietsen in het havengebied is geen aanrader en ook niet echt mooi! Ook voelden we dat de wind daar geen medelijden had met ons…
Zondag 13 augustus, de dag waarop het “moest” gebeuren was daar! Ondanks dat ik op zaterdag behoorlijk in mezelf was gekropen door de stress, had ik daar op zondag weinig last van, ik was heel rustig. Te rustig dat ik zelfs te laat in mijn startbox was gegaan en ik meer in de achterste gelederen stond. Ik trok er me niets van aan en begon aan het zwemnummer, aan mijn eigen tempo, wetende het is een lange dag en ik heb tijd genoeg! Ik wist perfect aan elk keerpunt op welke afstand ik me begaf en kon zo goed doseren. Ook al was het starten met een rolling start, het was continue een druk gevoel met hier en daar wat klappen krijgen! Ik liet me meestal doen en maakte me er niet druk in… Op kilometer 2.8 begon ik mijn ritme te vinden en begon ik onder stoom te komen, ik had natuurlijk dan voor de eerste keer voldoende ruimte. Ik legde toen al de focus op de aankomende wissel.
Ik werd uit het water gevist aan het einde van het zwemnummer op 59 minuten, waar ik kon beginnen aan het volgende onderdeel, fietsen. Eerst moest ik nog een wisselzone doorlopen van een 600m, wat een hoop fietsen, ongelofelijk!!!! Ik huppelde met een grote glimlach naar mijn fiets, er konden zelfs nog wat moves af naar mijn vrouwtje toe, ik voelde me goed! Het fietsen was begonnen, het werd al snel duidelijk dat de mededeling op de athlete briefing “a slight breeze” op de wedstrijddag zeker niet van toepassing was, pffff wat een helse wind! Wat voor mij en Roald zeker niet in ons voordeel was. Veel hoogtemeters moest er ook niet overwonnen worden, dus was het een rit voor de mannen met power in de benen en niet voor ons lichtgewichten. Het was zo, je kon er niks aan veranderen, dus fietsen was de boodschap. Ik fietste puur op gevoel en zag halverwege aan mijn tijd dat het goed ging, ik zat op koers om op iets meer dan 5u de 180.2km te finishen. Bij het aanvangen van de tweede ronde zat er nog meer wind dan de eerste ronde, die al het gehele fietsonderdeel aanvoelde als tegenwind! Het einde kwam stilaan in zicht, ik zat nog deftig op koers, samen met nog een andere fietser waar ik waarschijnlijk twee keer in kon, wisselden we regelmatig eens van positie, met natuurlijk de reglementaire onderlinge afstand van ongeveer 12m. Helaas zat ik ongewild op een ongelukkig moment iets te dicht, net op het moment dat de jury op de moto in aantocht was en bingo, ik had een blauwe kaart gewonnen, wat goed was voor 5 minuten straftijd thv de eerstvolgende strafbox. Ik was op zijn minst gezegd razend, vooral op mezelf, ik kon er niks aan veranderen en fietste verder tot het einde van het fietsnummer en zat mijn straftijd uit.
Maar toen kwam mijn nummer eraan, lopen, ik wisselde vlotjes zonder me op te jagen door mijn straftijd en nu kon beginnen aan mijn opmars! Ik putte positieve energie uit het feit dat ik tijd verloren had, toch was het nog een beetje afwachten hoe fris de benen nog waren. Ik had al vrij snel door, dit gaat heel vlot, wederom was alles op het gevoel. Dit gevoel uitte zich in 43 minuten voor mijn eerste ronde van 10.5 km, dit was super, ik wist wel dat er verval ging komen, maar voelde, er zit nog wat op. Automatisch remde ik wat af, maar het tempo was nog steeds betrekkelijk vlot, waardoor ik iedereen al ingehaald had waar ik op fiets samen mee vertoefde. Maar mijn honger was niet gestild, ik bleef mijn tempo aanhouden, wat ronde na ronde minder comfortabel aanvoelde, maar ik maakte me dan innerlijk nog eens kwaad door mijn penalty… Ook was het niet altijd evident door het soms te smalle loopparcours en gedubbelde atleten plaats te vinden om deftig te lopen. Op een gegeven moment kon ik niet door, omwille van plots wandelende atleten. Gelukkig was dit naar de aanloop van de finish en was een klein beetje tempovermindering zeer welkom! De laatste rechte lijn richting carpet en finish kwam in zicht! Het publiek zag aan mijn bandjes dat ik naar de finish liep en begon me massaal aan te moedigen, de speakers gingen opzij en ik begon aan mijn onbeschrijfelijke gevoel naar de finish op de carpet aan de tribunes. Ik was ervan overtuigd dat er niemand meer vanuit de achtergrond me ging inhalen en liep op mijn zelfde elan over de meet. Ik had zelfs mijn PR gebroken op de marathon van Eindhoven een paar jaar geleden, ik had een marathontijd van 3u06min tijdens de Ironman.
Zonder de penalty meegerekend heb ik de perfecte wedstrijd voor mezelf gedaan, alles verliep naar wens, wat niet altijd van zelfsprekend is en je ook niet in de hand hebt!!!
Betrekkelijk fris, mentaal dan toch, wandelde ik naar Nathalie die me door dik en dun altijd steunt en konden we samen nagenieten, wachtende op mijn ”broere” Roald, zoals zijn dochters zeggen. Die was op zijn debuut met een sterke prestatie bezig!
Ook een woordje dank aan Dominic voor alles en begin maar al te denken aan mijn volgende schema’s want mijn honger is er zeker niet minder op geworden…
Zwemmen: 59min 26sec
T1: 4min 22sec
Fietsen: 5u 11min 18sec
T2: 3min 10sec
Lopen: 3u 6min 15sec
Eindtijd: 9u 24min 29sec
43e Plaats algemeen van de 2500 starters inclusief profs.
Ironman Switzerland-Zürich door Wannes Wylin
Alles begint met het plannen van een doel 2 jaar terug, ik zou wel eens een Ironman willen doen. Oftewel 3,8km zwemmen, 180km fietsen en 42,2km lopen in een en dezelfde wedstrijd. Heb daarbij een goede coach gezocht en Dominic mag trots zijn op wat hij bereikt met al zijn atleten, elk met zijn/haar doelen en talenten. Voor mij was dit een triatlon uitdoen! Na dus 2 jaar veel trainen en tijdens 1ste jaar kennis gemaakt te hebben met 1/4 en 1/2 triatlon was het dit jaar na een degelijke voorbereiding en enkele 1/2 triatlons tijd voor de Ironman van Zurich!
Ook Tor, Kasper en Kaat zagen het wel zitten om in Zurich het beste van zichzelf te geven. Allen om te genieten van deze sport en de ambiance die zo’n event met zich mee brengt. Op zaterdag 29/07 starten om 8u10 Kasper en Kaat aan hun Ironman 5i50 of 500m zwemmen, 20km fietsen en 5km lopen. Kasper deed er 1u17 over en Kaat deed het in 1u27. Om 18u15 mag Tor het beste van zichzelf geven in een Ironkids, loop van 2,5km, na 9min en 53sec loopt hij over de finish, dus aan 15km/u. Topprestaties van onze kids. De trend was gezet, ik wist wat er van mij verwacht werd ;-)
We zijn ondertussen zondagmorgen 30 juli, de dag van de waarheid. Ik sta om 4u00 op zodat ik mijn ontbijt tijdig binnen heb en dit me geen parten speelt tijdens mijn sportieve uitdaging. Daarna maak ik me klaar, drinkbussen vullen, eten voor onderweg klaar steken en op zoek naar de bus die me naar de staartplaats moet brengen. Spannend moment, want bushalte is toch niet waar ik dacht en had maar 1 minuut reserve. Plots zie ik daar nog enkele atleten zitten en ik terug op mijn gemak. Zo kom ik tijdig aan de startplaats, ik loop nog een de wisselzone in om fietsbanden op te blazen, eten en drinken aan te vullen op fiets en in de zakken voor het fietsen en lopen. Nu op zoek naar coach Dominic, die ook meedoet aan deze wedstrijd. Nog wat keuvelen met de coach, laatste check zegt dat we er klaar voor zijn, alle voorbereidingen zijn goed, nu komt het erop aan mijn krachten goed te verdelen! Ik ga nog een laatste keer naar het toilet, doe mijn wetsuit aan en wandel naar de zwem-startzone. Daar groet ik nog even de supporters, vrouwlief en Kasper, Tor en Kaat komen iets later aansluiten nadat ze eerst langer van hun bed genoten hebben. Het weer is ideaal, windstil en de ochtendzon die de omgeving prachtig maakt. De profs vertrekken om 6u40, daarna volgt een rolling swim start of elke 5sec 8 atleten die het water in mogen. Atleten staan in volgorde van geschatte tijd, ik sta in het vak 70-80min. Ik wordt om 6u56 het water in gelaten en zwem 1u20 over 3,8km, 882ste plaats van een kleine 1800 deelnemers, zeer tevreden maar ook voldaan want dit is mijn zwakste onderdeel. De wissel naar de fiets verloopt vlot en volgens schema, ik kan aan mijn inhaalrace beginnen. Misschien iets te enthousiast tijdens mijn eerste van twee rondes maar alles verliep vlot, op die ene eekhoorn die plots de weg overstak en ik toch wel even in de remming ging om zeker niet onderuit te gaan, onmiddellijk denkend aan val van coach Dominic nog niet zo lang geleden toen we samen aan het trainen waren. Ook de hellingen verteerde ik vlot en ging ik vlot menig triatleet voorbij. Met de marathon die ik nog moet lopen in het achterhoofd schakel ik in de tweede ronde een versnelling lager, maar ook niet te laag hé. Na 180,2km gefietst te hebben met 1550 hoogtemeters in 5u34 en een 292ste tijd kan ik overschakelen naar loopschoenen voor de marathon. Eerste ronde lopen was ook wat parcoursverkenning en dit gaan we niet cadeau krijgen, 4 tunnels, enkele zones grind en kasseitjes. Maar de massa toeschouwers zijn er voor iedereen, we worden letterlijk vooruit gejuicht, “allé België”, “komaan Wannes”, “goed bezig” in alle talen. Na 1 ronde vlot gelopen te hebben zie ik het tempo zakken. Mijn maag heeft blijkbaar niet alle sportvoeding vlot verteerd en ik krijg maagkrampen, maar ik wil me er niet mee inlaten en zet door op karakter. In de derde ronde zakt het tempo nog en ik besluit minder voeding tot mij te nemen en de maag iets te laten rusten, tevens drink ik op 2 bevoorradingsposten, deze staan om de 2km, wat cola, nooit eerder gedaan en dus maar hopen dat dit goed komt. Deze acties samen de energieboost die ik krijg door het zien van mijn gezin bij het ingaan van de laatste ronde stuwt me opnieuw vooruit, tempo gaat weer lichtjes omhoog en na 4u05 finaliseer ik de marathon met een 289ste tijd en loop ik over de finishlijn van mijn eerste Ironman. Ik deed er in totaal 11u05min09sec over en eindig als 311ste atleet, 285ste man, en 58ste man in de leeftijdscategorie 40-44 jaar. Ik maakte nog een vreugdesprong zoals afgesproken met dochter Kaat! Dit is een zeer mooie ervaring en smaakt naar meer. Het was genieten met het ganse gezin.
Dank aan mijn vrouw en kinderen voor de support op alle vlakken, aan Dominic mijn coach, aan alle sponsors en leden van Endurance Team AdApp, de familie, de supporters ter plaatse en thuis. Ook aan de organisatie Ironman en in het bijzonder aan alle vrijwilligers die dit mogelijk maakten!
Energieke groeten van Ironman Wannes!
Venetië zien en...plannen
Na enkele uren in de wagen zijn we ondertussen 600km verder beland, in Noord-Italië nabij Venetië. Een weekje bekomen zal iedereen van ons goed doen.
Er worden zelfs al wat vage plannen gesmeed...
Ik heb vanmiddag de coach in mezelf laten spreken. Na overleg met kinesist Tom Du Prez nog even de pro's en contra's tegenover elkaar gezet en besloten om het ticket richting het walhalla van onze sport ook dit keer aan me te laten passeren.
Vorig jaar was de beslissing reeds vooraf genomen en dus een stuk eenvoudiger, deze keer heb ik pas definitief beslist net voor de podiumceremonie en de slot allocation (uitreiking van de tickets voor Hawaï) van start ging.
De kans ik heel erg klein dat ik in 10 weken mijn lichaam volledig kan laten herstellen en tegelijkertijd ook een betere loopconditie kan nastreven. Ik liep de 3,5 weken voor Zürich niet meer en dat heeft zich gisteren geuit in de laatste 20 kilometer. Het is nog maar eens gebleken dat je een volledige triatlon niet zomaar eens doet 'tussen de soep en de patatten'...een lichaam dat niet voor de volle 100% kan strijden krijgt het altijd moeilijk in wedstrijden van dat allooi.
Het verstand heeft dus de bovenhand gehaald op de passie...
Langs deze weg wil ik iedereen bedanken die me gisteren (en de dagen voorheen) heeft gevolgd en me heeft gesteund met berichten via allerlei kanalen en mails.
Het is voor ons atleten heel fijn te weten dat zovelen meeleven en zich hierdoor geboeid voelen.
Een dag vol 'eerste keers'
Het is me gelukt om, volledig geradbraakt, thuis te raken...met de hulp van iedereen, in het bijzonder mijn meisjes die me letterlijk ondersteunden :)
De pizzakoerier is onderweg en iedereen is fris gewassen na een snikhete dag, ook voor hen natuurlijk.
Het was een bijzondere dag vandaag...bij het krieken van de dag bracht mijn vrouwtje Pat en mezelf naar de plaats van het gebeuren en konden we al direct 2 kleine vosjes spotten in de straatjes van onze rustige buitenwijk op de heuvel, een eerste keer dat we dat zagen :)
Daarna liep alles vlot...inchecken en wat keuvelen met Patrick, Aäron en mijn ouders onderweg, Jo met de kindjes nog 'thuis'. Ik had juist één ding liever wat anders gehad...een iets vlotter groot toilet.
Zwemstart, uurtje zwemmen, wissel en de fiets op...geen problemen. Bevoorrading op Heartbeak Hill, ik werd geseind door Pat, Aäron en mijn pa stonden klaar op de top...vlekkeloos.
En ja hoor...mijn voorgevoel was juist...ik moest naar het toilet. Ik had dit nog nooit eerder voor tijdens een fietsproef...opnieuw een eerste keer dus. Na 30km in de 2e fietsronde deed een fietsdixi zijn intrede in mijn triatlonbestaan. Ik besloot dan ook maar direct om mijn voorband wat bij te pompen...ik had het idee op een 'leegloper' te rijden. Het zal vooral in mijn hoofd hebben gespeeld want ik had geen problemen meer en ook nu nog steeds geen teken van ondergang. Te raden, een eerste keer.
Ik reed dan 5u later binnen na 180k en zat dan nog met dat ene vraagteken...wil mijn heupbuiger meewerken?
Op eerste zicht verliep alles perfect...15km zonder echte problemen, een beetje tegentrekken maar niet meer dan dat. Dan lagen er nog 27 voor mij en dat was iets teveel van het goede...de bil verstijfde volledig en gaf geen aangenaam gevoel tijdens het lopen. Op karakter dus...waarschijnlijk ter compensatie begon mijn rechterscheenbeen wat op te spelen (beenvlies) en groeide een joekel van een bloedblaar op de zijkant van mijn linkervoet aan.
Aangenaam was het dan niet meer maar dat hele gebeuren op zich en 'mijn volk van goudwaarde' stuwen je verder.
Statistisch eindigde ik op een 28e plaats in het totaalklassement en 3e in mijn nieuwe age group. Morgen mag ik nog eens een trofeetje gaan ophalen...over het daaraan verbonden ticketje Hawaï moet ik nog eens heel goed nadenken en zelfs slapen. De atleet zegt ja, de coach zegt nee.
Wannes Wylin, mijn poulain, deed het schitterend in zijn eerste volledige triatlon...11u05 in toch wel een zware wedstrijd met 1500 hoogtemeters en een loopparcours met veel draaien en keren, kasseitjes en tunneltjes in en uit...onze klasbak van AdApp straalde toen hij finishte!!!