WK Ironman 70.3 South -Africa door Jurrie Van Waeyenberghe
September 2017 kwalificeerde ik me rechtstreeks voor een deelname aan het wereldkampioenschap in Zuid-Afrika, waar ik volmondig “ja” op gezegd heb. De sportieve planning was gemaakt voor 2018!
Enige tijd later waren we onderweg naar “the fiercest race in the friendliest city” zo werd de race hier genoemd in Port-Elisabeth Nelson Mandela bay . Ik voelde me hier vooral heel nederig en klein toen ik aankwam en een aantal atleten vlotjes zag trainen. Ik dacht bij mezelf: geniet gewoon van de wedstrijd, ook al vliegen ze u hier langs alle kanten voorbij, ik moet niks bewijzen. Ik werd hier ook enorm enthousiast van het mooie landschap, de sfeer die hier rondhing, alles werd uitvergroot, de landenparade, de check-in, alsook de vriendelijkheid van iedereen, behalve bij de verantwoordelijke aan de douane!
Op zaterdag, daags voor de wedstrijd van mezelf, konden we de wedstrijd van de vrouwen aanschouwen. Ik had dit even gevolgd tijdens mijn looptraining en een deel vanuit de tuin van het hotel. Indrukwekkend om de wereldtop bezig te zien! Na de wedstrijd van de vrouwen was het tijd om ons loop- en fietsgerief in de wisselzone te plaatsen. Ik had er zin in, mijn ogen spraken boekdelen!!! Zondagmorgen, de dag was aangebroken, met wat lichte kriebels in de buik begaf ik me naar de wedstrijdsite, controleerde nog eens het fietsmateriaal en dan was het afwachten. Ik startte een uur na de profs met mijn wave 30/34. Iets voor acht trok ik mijn wetsuit aan en ging ik naar mijn startvak, waar de opzwepende muziek voor heel veel ambiance zorgde, ook bij mezelf! Enkele ogenblikken later werd het sein gegeven om ons op te stellen aan de startlijn in rijen, op advies van mijn vrouwtje had ik mij vooraan gevestigd. Ik kon het maar proberen en ondergaan als ik overrompeld werd door de snellere zwemmers… Het startsignaal was gegeven, behoorlijk enthousiast sprong ik de zee in en deed mijn eigen ding op mijn eigen tempo. De eerste indruk was: wow wat een helder water ik kan de bodem zien. Nadien was ik aan het afwachten wanneer ik ging overzwommen worden, dit bleef echter uit, op enkele strubbelingen na. Ik was enorm verrast, maar dacht, het komt nog wel straks op de fiets.
Na 29 minuten 22 seconden liep ik over de timingmat die de zwemtijd registreerde bij het uitkomen van de Indische Oceaan. Ik moest even bekomen van de golf die me meenam terwijl ik op het droge wou komen! Ik nam een relatief rustige wissel en sprong op de fiets.
Het moment van de waarheid, het fietsen! Dit is niet mijn sterkste onderdeel, dus had geen hoge verwachtingen. Het was ook al enige tijd lichtjes aan het regenen, maar dit werd op zijn minst gecompenseerd door het mooie landschap. Dit had ik nog nooit gezien, zo’n adembenemende landschappen! Er zaten ook een aantal hellingen in met nadien heel vlotte afdalingen, die gevaarlijk waren door de regen en aan de andere kant van de weg atleten die nog naar de top moesten fietsen. Dit lag me wel, ik kon betrekkelijk meedraaien, zonder al te veel ingehaald te worden. Ik was vooral bezig met het genieten van het moment, maar had wel schrik om mechanische pech te hebben met de fiets omwille van het slechte wegdek!
Na 2 uur 36 minuten en 642 hoogtemeters genoten te hebben op de fiets, was het laatste onderdeel aangebroken, het lopen!
Eens ik kon beginnen lopen begon ik al te fantaseren over het finishen van deze toch wel indrukwekkende wedstrijd. Nog even de loopbenen afwachten, want tijdens het looponderdeel kan de man met de hamer heel snel langskomen! Dit was niet het geval, ik bleef mooi mijn tempo aanhouden en versnelde hier en daar op de vlakke stukken om dan tijdens het klimmen een aanvaardbaar tempo aan te houden. Ik had al een gehele tijd een aantal lopers in mijn vizier waarvan ik wist, die zitten in mijn agegroup. Op vier kilometer van de finish ondernam ik een poging om ze één voor één te gaan oprapen. Ik had niks te verliezen, nog een klein beetje meer afzien namen we er graag bij! Het werd een strijd tot aan de meet, maar het heeft geloond! Wat een race, die ik totaal niet verwacht had!!! Alles verliep zoals gewenst, ik had genoten van begin tot eind en nog een resultaat behaald waar ik super tevreden mee ben!!!
Toen de mensen mij vooraf vroegen: wat is uw ambitie? Zei ik telkens “halverwege ben ik tevreden" 612e van 3704 deelnemers is buiten alle verwachtingen.
Ik kan tevreden het triatlon seizoen afsluiten dankzij mijn coach Dominic De Caluwé en de eeuwige steun van mijn vrouwtje Nathalie!
Ironman Maastricht 2018 door Jeroen Geboers
Het is nu 3 dagen geleden dat ik mijn 8e volledige triatlon tot een goed einde gebracht heb en het feit dat jullie dit nu lezen, wil zeggen dat ik besloten heb om er toch een verslag van te schrijven.
Waarom zou ik het niet gedaan hebben?
Ik was een paar uur na de finish zo teleurgesteld en slecht gezind op mezelf dat ik het de moeite niet vond om van deze wedstrijd een verslag te schrijven. Ik heb al eens gezegd: “De marathon kan je wedstrijd maken of kraken en in mijn geval was dat dus het tweede..”
Om toch de chronologie van een wedstrijdverslag te bewaren neem ik jullie eerst mee op mijn reis naar mijn finish in IM Maastricht 2018.
Vorig jaar, eind juli 2017, contacteerde ik Dominic met de vraag of hij mij wou begeleiden naar IM Maastricht 2018. Twee jaar na mijn laatste finish in een IM had ik er terug goesting in. We stonden voor een serieuze uitdaging. Niet dat ik in die twee jaar geen klop had gedaan, maar het scheelde toch niet veel. Mijn broeken konden dat bevestigen. Oja, en binnen twee maanden wil ik ook een marathon lopen.
Mijn eerste lactaattesten bij Dominic toonden het gevolg van 2 jaar aan de kant staan. Niet dat die testen dramatisch slecht waren, maar toch bijna. Ergens was er nog wel een overblijfsel van een basis te ontwaren, dus we hadden wel iets waarvan we konden vertrekken. Iedereen die traint met Dominic, zal wel het belang herkennen dat hij hecht aan een brede basis en aan duurtrainingen in de zone LSD/Hoog LSD. En dus deed ik mijn eerste duurlopen aan een snelheid van 6’20”/km.. Wat zou dat 2 maanden later geven.. Maar zoals een van mijn yoga teachers er altijd inhamerde: “Thrust the process..” En dat deed ik dus.. Stilletjesaan begon ik vooruitgaan te maken..
In oktober liep ik de marathon van Melbourne met een gemiddeld tempo van 4’47”/km (eindtijd 3u24’). En of ik vooruitgang geboekt had!
Wat elke sporter ook weet is hoe belangrijk het is om fris in het hoofd te zitten. Enkele weken nadat ik terug kwam uit Australië namen Joni en ik de beslissing om een punt te zetten achter ons huwelijk. En plots had ik wel wat meer aan mijn hoofd dan alleen maar mijn gemiddelde hartslag op training. Plots leek Maastricht heel veraf en slechts een futiel detail. Plots ging ik niet meer trainen om te genieten van de inspanning, van de buitenlucht, om me voor te bereiden op dat grote doel een jaar verder, maar ik ging trainen om even niet te moeten stil staan bij mijn persoonlijk leven.
De trainingen van Dominic hadden hun waarde al bewezen in Melbourne, maar nu kwamen echt zijn kwaliteiten als coach naar boven: hij was altijd beschikbaar en wist keer op keer de juiste dingen te zeggen.
Naast de zwem-, loop-, en fietstrainingen die ik wekelijks van Dominic kreeg bleken ook de yoga lessen van Jurgen en Rafael bij Fitopia van grote therapeutische waarde te zijn. Stilletjesaan begon ik er terug echt plezier in te hebben om in het water te springen, mijn Sauconys aan te trekken en om mijn voeten vast te klikken in de pedalen.
Op stagen in Calpé met Innerme leerde ik veel supertoffe mensen kennen. Lange gesprekken met Dirk Baelus daar deden me beseffen dat ik, en alleen ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen geluk. Ook in Calpé durfde ik de fiets nog wel eens gebruiken als vlucht, zoals toen ik na 232km pas om kwart na 9 ’s avonds in het pikkedonker terug was J Als iemand tips wil hebben om zijn coach slecht gezind te maken: zo’n fietstrainingen helpen daar wel bij J
Na Calpé ging het via de zwemloop in Breda en de halve Challenge Geraardsbergen richting Duitsland en Oostenrijk waar ik op vakantie de laatste rechte lijn inzette naar Maastricht. De trainingen gingen goed, zeer goed. Ik had op een jaar tijd heel veel vooruitgang geboekt, dat werd ook bevestigd door de laatste lactaattesten in juni. Ik was er klaar voor!
Op vrijdag voor de wedstrijd vertrokken we naar Maastricht. We, dat waren mijn ouders en ikzelf. Cas was op dat moment op terugweg van vakantie met Joni en zijn pluspapa die hem ’s avonds naar Maastricht zouden brengen. Ik wilde hem er absoluut bij. Toen hij er ’s avonds was, voelde ik ook een soort kalmte over mij komen.
Zoals we allemaal gevoeld hebben was het in juli “super-snik-lava” heet (Cas zijn woorden) en dus ging ik toch maar eens op de website van de Rijkswaterstaat kijken.. Het zou toch niet waar zijn zeker.. Zondagochtend om 6uur galmde echter door de speakers in de wisselzone: “Watertemperatuur is 26°C. Het is een non wetsuit swim voor alle atleten”.. Darn.. Nu het was wel te verwachten en ik had er ook vrede mee.. Ik werd er niet zenuwachtiger van.
Om 7u31 dook ik het warme water van de Maas in. Ik ging deze keer eens proberen in de voeten te zwemmen, wat me wonderwel lukte. Na iets meer dan 1u27 en wat tegenstroom na het keerpunt, kwam ik terug aan land. Goed voor mijn doen, zeker zonder wetsuit.
Een lang gerekte wisselzone, mijn fiets niet direct gevonden, maar na iets meer dan 5 minuten kon ik toch vertrekken voor 180km door de Limburgse heuvels. Twee weken eerder hadden Yves en ik het parcours verkend, maar ik was precies toch vergeten hoe lastig het was. De eerste 40km constant op en af. Mijn benen voelden niet zo top aan, maar eenmaal de eerste lastige hellingen verteerd, kon ik toch het goede gevoel te pakken krijgen. Ongeveer de laatste 25km van de ronde waren vlak, langs het water, maar met veel wind.. Dat in combinatie met de warmte die kwam opzetten maakte het er niet gemakkelijker op. Na ong 2u53 kwam ik na een ronde over de kasseien van de markt gedokkerd. Dat zat wel goed. Ondertussen bleef ik nauwgezet mijn voedingsschema uitvoeren: op het begin van elke uur een Innerme prestatie gel en dan op 20’ en op 40’ een halve Innerme reep. Ik had ook nog 2 geconcentreerde drinkbussen, een per 3 uur, die ervoor zorgden dat ik aan ongeveer 65gKH/uur kwam. Daarnaast nam ik aan elke post vers water aan. Na 5u53 beeindigde ik het fietsen. Wel wat verval in de 2e ronde dus, maar toch dik onder de 6u. Hierdoor kon ik content aan mijn beste onderdeel beginnen.. Enfin, aan wat mijn beste onderdeel zou moeten zijn..
Ik vertrok voor mijn marathon en kon direct een vlot tempo lopen. De eerste ronde in ongeveer 53’, dat ging dus heel goed. Aan het begin van de 2e rond moest ik het tempo wel wat laten zakken, maar ongeveer 5km verder, in de loop van de 2e ronde, precies weet ik het niet meer, was het gedaan. Maar dan ook echt gedaan. Zelfs echt joggen zat er niet meer in. In de derde ronde ben ik dan beginnen wandelen en dan gaat het snel natuurlijk..
Ik was echt zwaar teleurgesteld tijdens de marathon en heb een paar keer gedacht dat het zo geen zin had.. Maar als ik gestopt zou zijn, hadden alle trainingen, alle opofferingen, alle dagen dat mijn ouders op Cas gepast hadden, echt geen zin gehad.. Stoppen was dus echt geen optie.. Dan maar voetje voor voetje naar de finish en proberen zoveel mogelijk te lopen.. Ok, nu mag je 250m wandelen en dan ga je weer 800m lopen.. Voor Cas maakte het niet uit hoe snel ik voorbij kwam J
Nu ik de teleurstelling een paar dagen heb kunnen laten bezinken, kan ik toch wel trots zijn.. Trots dat ik een jaar lang super consequent getraind heb, trots dat ik onder moeilijke omstandigheden verder gedaan heb, dat ik niet gepanikeerd heb en goed gezwommen heb zonder wetsuit, dat ik mijn 2e beste fietstijd in een volledige triathlon gerealiseerd heb, onder zware omstandigheden..
Om goed te presteren in een volledige triathlon moet alles 100% mee zitten. En dat was afgelopen zondag niet het geval, maar dat is niet erg.. Want zoals iemand, en als hij dit leest zal hij zich wel herkennen, me gezegd heeft in de loop van dit jaar: “Alles is goed…”
Oh, by the way.. de volgende IM is al geboekt.. afspraak volgend jaar op 30 juni in Nice J
Jeroen
Hierbij een verslag van mijn deelname aan IM UK oftewel de Ironman van Bolton - UK op zondag 15 juli 2018.
Na vorig jaar een eerste volledige Ironman te Zurich gedaan te hebben smaakte dit naar meer. Na enkele opties afgewogen te hebben ging mijn keuze naar IMUK Bolton omwille van nog iets meer hoogtemeters in het fietsen en ook hoogtemeters tijdens het lopen. Het weer kon ook een belangrijke factor zijn maar vooral het karakter en doorzetten speelt bij deze Ironman blijkbaar een rol omwille van het klimaat en parcourstype en dat sprak me wel aan! Paste ook mooi in onze vakantieplannen die we dit jaar na de Ironman geboekt hebben ipv ervoor, want niet ideaal ervoor als je veel moet ontzeggen omdat je nog een race moet doen.
We boeken een leuk huisje in Edgeworth tegen Bolton, Cloughhead Farm, en kunnen aldus ook de voeding zelf bepalen. Er is nog een triatleet die er zo over dacht en dus ook zo’n huisje boekte. Er zijn daar zo’n 5 huisjes op een boerderijtje. Zo’n 45minuten rijden van het parcours, maar uit de drukte en je kan je zo dus rustig voorbereiden. Dit jaar met het WK voetbal als special. Gelukkig verliezen zowel de Belgen als de Engelsen hun halve finale en spelen ze niet op de zondag van IMUK de finale maar de dag ervoor de kleine finale. Wij Belgen kloppen voor een tweede keer de Engelsen en worden terecht 3e op dit WK. Er zat meer in, maar dan hadden de Belgen tegen de Fransen hun eigen spel moeten spelen en niet zich aanpassen aan de Fransen en met een ei in hun broek rondlopen ;-) Van aan de zijlijn is dit gemakkelijk hé, maar als je er zelf voor staat moet alles kloppen en soms is er wel eens iets niet 100%, dat hoort bij elke sport erbij, part of the game! Ik ben trots op al die Belgen. De Bruyne en Kompany spelen trouwens bij Manchester City, hier zo’n luttele 25km vandaan, bezoeken we na de wedstrijd!
Na mijn mooie resultaat eerder dit jaar in Luxemburg, 1/2 triatlon - IMLUX 70.3 - in 4u45min04sec, waren de verwachtingen hoog. Zou ik bij de eerste 10% à 15% kunnen geraken of zoals vorig jaar bij de eerste 20%. Mijn voorbereidingen liepen op een paar kleine zaken na zeer goed. Aan die kleine zaken werd nog gesleuteld tot de dinsdag voor de wedstrijd. Op woensdag vertrekken we met een deel van het gezin naar Bolton opdat ik het parcours kan gaan verkennen. We krijgen nog een mail van IMUK dat het fietsparcours omwille van bosbranden wordt ingekort, er gaat zo’n 27km af. Heel wat protest via FB en zo maar dit helpt niet, zo’n organisatie werkt samen met veel gemeenten en vrijwilligers en plots zomaar andere wegen in beslag nemen lukt niet meer. Alles is bepaald en zal dus nu zo doorgaan. Er wordt geknipt in mijn beste onderdeel, jammer, maar ik heb respect voor de organisatie, de lokale autoriteiten en brandweerlui (veelal ook vrijwilligers) en de situatie van Klimaatverandering, opwarming van de aarde, en de daarmee gepaard gaande droogte. De veiligheid van alle deelnemers gaat voor! In de plaats van de 27km krijgen we wel een extra lastig stukje te verwerken, stijle klim van 1,5km en enkele stukjes van 12 en 13% erin, vele bochten en stijle afdalingen maar op slecht wegdek, dus technisch en opletten voor breuk of platte banden! Ik hou wel van die technisch parcours, dus ok voor mij.
Eenmaal in Bolton aangekomen verneem ik dat er door het warme weer in het meer waar we moeten zwemmen blauwe algen zitten en het dus nog niet zeker is dat we mogen zwemmen. Iedereen denkt aan een complot omdat de Engelsen misschien de WK-finale zouden spelen op zondag, maar dat blijkt niet te kloppen, noch het complot noch de finale. De algen zijn er door het warme water en dagelijks wordt het water gecontroleerd en voorlopig ook telkens goedgekeurd voor de volgende 24h. De temperaturen overdag daalden hier de laatste dagen een beetje waardoor het risico van niet te mogen zwemmen ook afneemt. Enkele meters afnemen van mijn slechtste onderdeel is echter geen piste die ze bij de organisatie overwegen, helaas. De volle afstand zal gezwommen worden.
Ik ben er klaar voor, heb voldoende kunnen rusten de voorbije dagen en ga zaterdag op tijd gaan slapen want zondagochtend om 2u45 sta ik op om te ontbijten, 3u voor de wedstrijd! Na mijn ontbijt maak ik rustig mijn sportdrank klaar, roep ik mijn supporters wakker en rond 4u20 vertrekken we naar Pennington Flash Lake waar we om 6u starten. We komen eraan om 5u05, wandelen rustig naar de wisselzone T1 waar er reeds een massa aan supporters en triatleten samen gekomen zijn. Veel stress bij velen onder hen maar niet bij mij, ik ken ondertussen het reilen en zeilen van dit moment en had de situatie vooraf ook weest verkennen. Ik breng mijn sportdrank en -voeding naar mijn fiets, breng mijn witte zak met kledij voor na de wedstrijd naar de vrachtwagen die dit dan naar de aankomst voert en passeer nog eens langs het toilet waar de rijen atleten weer wat aan het afnemen zijn, de meesten staan al aan te schuiven om in het water te kunnen, maar het is nog ruim 10minuten wachten. Ik doe dan ook mijn wetsuit, badmuts en zwembril aan en ga me tussen de zwemmers van 1u10 zwemtijd stellen.
Stipt om 6u vertrekken de profs en alle andere atleten er onmiddellijk na. Een rolling start maar zonder de 5sec tussentijd die men op andere wedstrijden soms wel geeft. Dit betekent dus wel een beetje ruimte maar ook niet te veel om te zwemmen. Na 1,9km zwemmen mogen we na een korte run op het land aan onze tweede ronde starten. Tijdens deze 2 rondes wordt er toch meer dan anders getrokken en geduwd, een stamp hier en daar, maar je moet erdoor. Ik kon finaal wel genieten en voelde in de 2de ronde het automatisme weerkeren waardoor de tijd toch voorbij vloog. Na 1u19min kom ik aan land en loop ik naar wisselzone T1, mijn tijd had ik niet in de gaten en mijn Polar was ik vergeten indrukken bij het starten van ronde 1, te veel focus, maar dan wel ingedrukt bij start 2de ronde zwemmen. Dus ik nam me voor alles verder op het gevoel te doen en aan de finish wel te zien waar ik zou eindigen. Ik schakel over op het fietsen en kon beginnen aan de inhaalrace. Ruwe wegen, veel bochten, links rijden van de weg!!! Opletten want soms wel volledig autovrij, maar soms ook niet! Veel putten in het wegdek, hellingen op en neer, af en toe een atleet met materiaalpech, helaas en hopelijk overkomt het mij niet denk je dan. Ik blijf ervan gespaard en race verder. De 2 stevige hellingen 12 tot 13% mogen we 2x doen (2 rondes). De sfeer langs de weg is uniek, Brits, tof, BBQ-geur, bier, fun, muziek met stevige beats! We worden vooruit gejoeld! Ik geniet er enorm van! Ik voel me ook super vandaag. Eten en drinken gaat prima, op 1 gelleke na dat alle kanten openspringt en me dus beklad van kop tot teen waardoor het een aardige plakboel wordt op mijn fiets, alles volgens schema dus. Ik kom aan in wisselzone T2 waar ik mijn fiets en toebehoren omruil voor mijn loopschoenen. Ik passeer nog even langs het toilet voor een plasstop en kan eraan beginnen. Gellekes aangevuld in mijn tri-suit (triatlonpakje) en we gaan ervoor. Eerste 2km gaan vlot, maar dan kom ik aan in Queen’s Park en ik wist wat ik kon verwachten want ik had ook Queen’s Park vooraf weest gaan verkennen maar toch waren die hellingen plots veel steiler geworden. De eerste 2 ronden geraak ik er al lopend aan 7 à 8 km/u erop, laatste 2 ronden was het wandelen naar boven. Deze hoogtemeters maken de afsluitende marathon extra moeilijk, de hoge temperatuur, zo’n 26°C, valt al bij al nog mee vind ik. Ik voel wel dat ik toch niet meer alles kan opeten wat ik had voorzien, veel spanning in de buik en dus moet ik extra voorzichtig zijn. Ik besluit na 2 rondes door de bevoorradingszones te wandelen en zo het water en wat cola alsook eens een gel de tijd te geven om opgenomen te worden. Het lopen kan ik op deze manier op tempo houden en dit de volledige marathon. Klein beetje verval, maar dat is er altijd. Ik rond deze zware marathon af in een mooie 3u46min, mijn snelste marathon op vandaag en dat na reeds zoveel inspanningen en met die hoogtemeters! Bij het ingaan van mijn laatste 2 rondes lopen merk ik ook de klok op aan de finish en die geeft me een en ander prijs. Een sub-10h zit er misschien in maar ik dacht dat het niet zou lukken. Bij het ingaan van de laatste ronde staat de klok op 9u07, betekent dat er reeds zoveel uur is verstreken na het startschot diezelfde ochtend. Ik begin te rekenen tijdens het lopen, dat rekenen gaat echt traag, blijkbaar geen energie meer hiervoor. Maar ik kom eruit, ik moet nog zo’n 10,5km lopen op 53minuten en dat op dit parcours met alles wat ik reeds gehad heb. Ik denk niet dat ik het zal halen en mogelijk heb ik me ook misrekend maar ik besluit toch maar alles eruit te halen, verder tempo lopen de eerst 5km en wandelen door de bevoorrading en de helling van Queen’s Park tot het keerpunt, ik voelde me nog goed, adrenaline kwam extra spelen en ik had enkele km’s ervoor nog een gelleke kunnen nemen zonder problemen. Enkele andere atleten die hun laatste ronde bezig waren liepen me nog voorbij, maar ik hield de remonte nog voor de laatste 2km’s als die er nog zou komen. En ja hoor, ik kon opnieuw versnellen en passeerde die atleten opnieuw en liep zo gezwind naar de finish. Daar bijna aangekomen riep mijn zoon Tor me toe, ‘Rapper papa, rapper’, dus ik nog een tandje bijsteken en ik loop over de finish met de klok op 10:00:45. Ik wist natuurlijk dat ik ’s morgens niet stipt om 6u vertrokken was, dat waren de profs, ik was pas rond 6u03 in het water gegaan dus mochten die 3 minuten er nog af waardoor ik dus een sub-10h heb gerealiseerd! Zeer trots op deze prestatie! Afgezien maar nog veel meer genoten van deze schitterende wedstrijd.
Hierbij ook nog een welgemeende dank aan alle supporters ter plaatse, Tor en Veronique, ma en pa, en al die Britten en andere supporters en de vele vrijwilligers die ons iets toeriepen om sneller te gaan! Ook zij die ons van thuis volgden, oa kids Kasper en Kaat en de vele familie en vrienden!
Daarnaast ook coach Dominic, CrescenDo coaching, een echte aanrader voor wie onder professionele begeleiding een sportief doel wenst te bereiken. En ja hoor, ik had dit gehoopt maar niet echt verwacht, ik zit ‘overall’ bij de eerste 6% en bij de eerste 8% in mijn leeftijdscategorie. Dus overtref ik de 10% die ik hoopte. Ik train ondertussen al 4 jaar onder zijn begeleiding en met het volgende als resultaat, kunnen genieten van een volledige triatlon binnen mijn mogelijkheden, want daar doe je het voor.
Ook een dank aan het Endurance Team AdApp en alle sponsors van dit team die ons de mogelijkheden bieden met topmateriaal een duursport te beoefenen!
Het inschrijven voor deze wedstrijd was al een wedstrijd op zich, waar ik zelf niet snel genoeg voor was, maar mijn vrouw Nathalie wel (uitverkocht in 42 seconden). Het doel was voor ogen…
Enkele maanden nadien waren we daar dan ter plaatse in Roth, de weergoden waren ons gunstig gezind, mooi weer en weinig wind, op die dag dan toch. De trainingen waren achter de kiezen en we waren er klaar voor, Roald en ik om ondergedompeld te worden in een fantastische sfeer!Ik had me ingeschreven voor een startwave vooraan, maar had ook in mijn gedachten dat het daar vlot ging gaan… Om 6u45 zondagmorgen was het aan mijn beurt om te beginnen aan een dag gevuld met sport. Zoals ik reeds gedacht had zaten de snellere atleten ook in die wave, het was een gevecht in het water tot 2.3km, dan kon ik eindelijk een gat slaan en mijn ruimte vinden om verder te zwemmen zonder te moeten incasseren! Ik kwam na 57 minuten uit het water en het voelde aan alsof ik dit nog eens kon overdoen… Ik had ervan genoten om langsheen het gehele kanaal aangemoedigd te worden door de duizenden toeschouwers, zalig gewoon!
Al lachend zette ik mijn weg verder richting mijn fiets. De eerste kilometers daarvan had ik een glimlach tot achter mijn oren en zwaaide ik meermaals terug naar de toeschouwers. Maar dit bleef niet duren, na 60 kilometer fietsen begon ik al wat signalen te krijgen dat de tank aan het leeglopen was, dit door de hevige wind, die meer in het nadeel was dan in het voordeel! Gelukkig was er meer dan voldoende afleiding door de duizenden toeschouwers, zeker op Solar berg, onvoorstelbaar, je had bijna geen ruimte om door de mensenmassa te fietsen! Ik werd snel terug met de neus op feiten gedrukt en eraan herinnerd dat er wind zat, ik zag ook aan mijn fietstijd dat dit niet verliep zoals verwacht. Na 5u11minuten kon ik al goed getekend van de inspanningen zowel mentaal als fysiek van de fiets springen en aan het loopnummer beginnen.
De fiets werd door de vrijwilligers geparkeerd en mijn loopgerief werd me aangereikt, even snel wisselen en we waren vertrokken voor het laatste onderdeel, waar ik eerlijk gezegd nog weinig mentale energie voor had! Maar opgeven staat niet in mijn woordenboek… De benen voelden niet echt soepel meer aan, maat het tempo verliep wel vlot. Ik had vernomen dat de aanloopstrook richting kanaal opwaarts ging en dit hakte behoorlijk in op mijn lichaam, dit in combinatie met de zon die ook van de partij was! Weeral een mentale deuk! Eens het kanaal bereikt, was het zo goed als vlak, maar 20 kilometer rechtdoor in de zon lopen werkt ook niet echt bevorderend, maar wel ideaal om de knop om te draaien en eenzelfde tempo aan te houden! Ik kruiste daar ook onze voorzitter Roald Leijnen, die ook aan het afzien was. De laatste 14 kilometer van de marathon was er niks vlak meer, man wat had ik zin om te wandelen bergop!!!! Ik dacht bij mezelf hou nog een groot uur vol en rust dan een beetje. Elke kilometer was ik aan het aftellen en verlangend naar het keerpunt om dan in een rechte lijn naar de finish te lopen, want een marathon lopen in één ronde is niet evident om in te schatten wat er nog komt, maar wel goed dat er ruimte is voor te lopen. Op ongeveer 4 kilometer voor het einde begon ik relatief te genieten en gaf ik terug high fives aan de toeschouwers. Na een grote 15 minuten begaf ik me in het festivalpark waar de finish zich begaf, ik vernam van mijn schoonmoeder dat mijn zoontje Nelles op mij stond te wachten om samen over de finish te lopen. Eens ik Nelles in mijn beeld zag, nam ik zijn hand en renden we samen de meet over, zalig gewoon!!! Het was genieten vanaf dan, vooral van het feit om met mijn zoontje over de finish te lopen, want ik had tijdens de marathon van 3u14minuten enorm afgezien!
Ik had een eindtijd van 9u27 in geen ideale weersomstandigheden, maar was er wel tevreden mee.Waardoor ik 99e ben geworden van de 4000 starters!
Nog een dankwoordje aan de coach Dominic De Caluwé en zeker aan mijn vrouwtje Nathalie!!!
Op zondag 24/06 stond ik aan de start van de 90km (2200Hm) in Malmedy, tevens het Belgisch kampioenschap voor de elite heren op de 115km. Het doel was opnieuw een goed gevoel krijgen na de vervelende knieblessure die me de afgelopen week parten speelde. Na een 25tal km reden we in een mooi groepje met o.a. onze Michel, een groepje waar ik de technische kwaliteiten van Michel kon aanschouwen en hij mijn kunst om telkens het verkeerde spoor te kiezen. Het gevoel zat alleszins goed tot ik merkte dat mijn achterband begon leeg te lopen. Oef, gelukkig deze keer het juiste materiaal mee en dit probleem vrij snel kunnen fixen, een paar minuten later kon ik mijn eigen wedstrijd rijden.
Bij aankomst zag ik dat ik 6de algemeen stond. Tevens ook 2de bij de masters 1. Volgende week kunnen we dus met een gerust gevoel naar de Zillertal Bike Challenge (Oostenrijk) waar ik enorm naar uit kijk. Deze had ik het vorige jaar zonder al te veel training meegedaan en ik heb toen besloten er dit jaar een doel van te maken, samen met de coach Dominic en steun van Team Adapp.
Grand Raid Nisramont (door Wannes Wylin)
De temperaturen zijn bijzonder laag, een graad of 2 maar en het voelt aan alsof het aan het vriezen is. We halen ons nummer af rond 8u15 wat we zitten in de eerste wave, maken onze fietsen klaar en zetten ons loopgerief af in de wisselzone. We fietsen een 8km naar de start, voornamelijk naar beneden fietsen wat er ook voor zorgt dat we totaal afgekoeld aan de start komen. Rare start deze keer, allé voor mij dan toch, gewoon van eerst wat te zwemmen wordt het nu eerst wat bootje, kajak, varen, 4km. We nemen onze boot en gaan naar het water, de start wordt met 7 minuten vertraging gegeven vermits nog niet iedereen op het water lag met zijn boot. Met 150 boten samen op het water wordt het startsein gegeven, een grote chaos maw, gelukkig zaten we vrij goed vooraan en waren we goed vertrokken zonder veel getrek en gesleur. Kajakken blijkt nadien ook ons beste onderdeel met een 83ste plaats van net geen 300 duo’s die deelnemen, het was ook verplicht met 2 deel te nemen.
Al snel kreeg ik ijskoude handen want door het koude water kreeg ik niks opgewarmd, op de tanden bijten en doorzetten, dat komt straks wel goed was mijn geachte. Tijdens het kajakken kwam de zon ook al eens piepen en dat deed wel deugd maar hielp nog niet voor de handen. 4km is toch langer dan gedacht, maar is zo’n beetje als het zwemmen, je moet de juist cadans vinden en dan blijven gaan en niet denken aan de afstand. We brengen na 38minuten ons kajak terug op het droge en schakelen over naar de MTB. De ene helling na de andere volgen, de ene al steiler dan de andere en dan weer leuke afdalingen tot zeer technische afdalingen, maar alles lukt. Na enkele hellingen doe ik mijn handschoenen uit en krijgt alles opnieuw de juiste temperatuur. Ik krijg wel snel af te rekenen met wat materiaalpech tot 2x toe, bij het schakelen schiet de ketting naast kleinste tandwiel vooraan en komt klem te zitten. We verliezen onmiddellijk enkele minuten en onze mooie positie. Maar al snel blijkt dat de vele hellingen wegen in de benen van Jeroen waardoor we temporiseren, want aankomen is hier belangrijker dan winnen want om te winnen zijn we sowieso niet gekomen.
Ik ga vlot over de hellingen en merk het ook aan de hartslag dat er meer in zit en dat zal ik op het einde kunnen gebruiken. Na 22km mountainbiken komen we in de wisselzone en doen we onze loopschoenen aan. We hopen dat we de beentjes wat kunnen loslopen maar dat blijkt al snel valse hoop, ook tijdens de trailrun volgt de ene helling na de andere, Jeroen geeft het tempo aan gezien het voor hem het zwaarst weegt. Wel een zeer mooie trailrun, ik heb er enorm van genoten, mede omdat tempo voor mij zeer vlot te volgen was. Met de zon tussen de bomen en lopende langs de Ourthe en de hellingen rond ons was gewoonweg super gevoel! Na 8km lopen komen we opnieuw aan in de wisselzone voor een tweede tocht met de MTB over een afstand van 11km. We vertrekken en alles gaat vlot, maar na 5km krijgen we opnieuw met materiaalpech af te rekenen en deze keer serieus.
Een klapband bij Jeroen en gescheurde buitenband, dus niet te herstellen en dit net op het moment dat we konden beginnen afdalen. Jeroen neemt de eerste km voor zich al lopende met de MTB in de hand, want een andere oplossing was er niet. Na 1km lopen neem ik over want ik had nog de beste benen, ik loop dus de volgende 5km op en neer met een MTB in de hand naar de wisselzone. Jeroen rijdt op mijn, voor hem veel te kleine, MTB deze 5km naast me mee. Sommige hellingen gaan we samen te voet naar boven. Nog voor we aan de wisselzone zijn beslissen we dat ik ook de Bikerun zal lopen en Jeroen zal fietsen, hierdoor kan Jeroen zijn koersschoenen aanhouden en kan ik mijn lichtere trailschoenen aan voor een laatste run van 4km. We passeren nog even voorbij de bevoorrading en nemen er onze tijd. De eerste 2km zijn bergop en dan 2km bergaf, dat wist ik, waardoor ik ook alles kon geven in die eerste 2km. Ik stak al lopend tijdens de beklimming menig MTB’er voorbij en spurtte dan verder naar de finish waar Jeroen net op tijd komt aansluiten om alzo samen over de finish te bollen en dit na 5u28min. We zijn uiteindelijk 166 geëindigd en dit na de nodige materiaalpech en nog niet optimale conditie.
Dus best tevreden met dit eerste resultaat, want besluit staat al vast, dit doen we nog want smaakt naar meer!
Nieuwe lente ...
Een nieuw lente is in aantocht, een productieve winter sluiten we stilaan af… met een vernieuwde website
Transgrancanaria door Benjamin Geldof
Van noord naar zuid, van twijfel naar bevestiging.
Het is een drukke bedoening, het lijkt op een drukke zomeravond aan de kust, iedereen nog nagenietend van een ontspannen dag. De situatie is voor mij iets anders.
Het is 22h30 en ik tel af naar de start om 23h. Het is in mijn ogen het vreselijkste uur van gans de voorbereiding, het uur voor de start. Het gevoel van verlangen naar avontuur en opwinding heeft plaast gemaakt voor twijfel en onzekerheid. Ik heb naast de 125km en 7500HM+ nog 2 grote obstakels. Hoe ga ik omgaan met het eten, wat me nekte in de Alpen en hoe ga ik om met de mentale dip, iets wat me bijna nekte in de Ultrawarmathon.
Dan kijk ik naast me, Cedric die me heeft bijgestaan op de Ultrawarmathon is er vandaag en de volgende uren terug bij en ik heb voor mezelf briefjes met quotes en peptalk gemaakt voor elke CP, middeltjes tegen het mentale gevecht. Fysiek voel ik me in orde, coach Dominic heeft me op vrij korte tijd terug klaargestoomd voor deze uitdaging. Kinesist Tom zorgde dan weer dat de kleine pijntjes geen kans krijgen vandaag.
Na nog even met het thuisfront gebeld te hebben begeef ik me naar het strand voor het verlossende startschot. Met vuurwerk wordt de boel op gang geschoten en kan ik eindelijk beginnen lopen.
Ik zit vrij vlug in mijn ritme en op een goede plaats in het deelnemersveld. De eerste km’s krijgen we al een voorproefje van wat komen gaat, klimmen, verschillende ondergronden en ondanks de duisternis toch al enkele vergezichten. Na 10km kom ik Cedric tegen en geef hem mijn hartslagmeter, de band is al aan het schuren. Ervaringsgewijs heb ik al een goed zicht op mijn hartslagen en voel ik aan wanneer ik in het rood ga. Van zodra ik dat voel, stop ik en adem 5 maal diep in. Heb dit maar een 4-tal keer moeten doen gedurende gans de wedstrijd, dus slim gelopen.
De eerste 50km kom ik vrij behouden door, drink regelmatig, let op mijn eten, dosseer mijn krachten tijdens de lange klimmen en doe een praatje met Cedric als ik hem tegenkom op de CP’s.
Na een 9 uur in de race begint het klaar te worden, altijd een boostje. Ik zit dan op de meest technische afdaling, lees 2 km afdalen via haarspeldbochtjes van niet langer dan 5 à 10m. Het levert wel een verbluffend zicht op als ik even achterom kijk. Beneden is het toch een goeie 20m plat en begint haarspeldbochtgewijs de klim. Op naar halfweg.
Bij de CP halverwege ervaar ik mijn eerste zwakke moment. Ik zonder me even af, drink wat, eet wat en kom langzaam weer in mijn iets socialere zelve. Cedric gunt me de tijd en heeft in de vorm van een korte videoboodschap van mijn vriendin een leuke opsteker. Mijn humeur verbetert per seconde. Met verse krachten begin ik aan het volgende stuk. Op naar Roque Nublo, het hoogste punt (1800m) en iconisch beeld van Gran Canaria, gestitueerd op 80km in de race. Net voor de start van de koninginnenklim is er nog een CP, daar eet en drink ik genoeg en neem mijn tijd. De les die ik geleerd heb van in de Alpen waar ik veel te vlug aan de klim begonnen ben zonder voldoende eten en drinken. Het zonnetje is ook van de partij, dus zonnecreme smeren is geen overbodige luxe. Op mijn eigen tempo begin ik aan de klim. Traag maar zeker vorder ik. De benen zijn me echt goedgezind vandaag en ondervinden voorlopig weinig last van de vele uren die ik al bezig ben. Op mijn voeten voel ik de blaren wel al meer en meer. Normaal ging ik op de grote CP op 84km mijn kousen wisselen, maar ik wil de aanblik van mijn voeten vermijden en besluit nu al om dit niet te doen. Na wat soms een eindeloze klim leek, bereik ik dan toch het majustueuze rotsblok, boostje! Al vrij vlug is de realiteit er terug, de 4km naar de grote CP is in tegenstelling tot wat ik dacht geen simpele afdaling, er zitten nog wat venijnige klimmen in. Daar toegekomen strompel ik lijnrecht naar de pasta, plof me op een stoel en eet ik al starend in de verte het bakje leeg. Zwak moment nr 2 van de dag! Daarna nog een stukje brood met gezouten hesp en ik herleef. Als ik Cedric zie is hij blij met mijn transformatie die ik op enkele minuten heb ondergaan en ik kan weer lachen.
Ik verwissel van bovenkledij en besluit om even mijn hoofd op tafel te leggen, ik vraag wel om me binnen 10’ terug wakker te maken. Na 30 uur wakker zijn en 16 uur race kan dat deugd doen. Na een microslaapje ben ik klaar om de laatste marathon aan te vatten, de hoogtemeters heb ik ook al voor 75% achter de rug.
Op papier lijkt het goed te doen, alleen zie je op papier niet welke ondergrond je voorgeschoteld krijgt. Een groot deel bestaat uit rotsachtige ondergrond en het laatste stuk uit keien, keien, … echt een plezier om op te lopen met voeten vol blaren.
Iets voor het 100km-punt is er nog een CP. Ik kom daar vloekend toe en maak mijn beklag over de ondergrond tegen mijn compagnon, bij deze nogmaals sorry. Een filmpje van de vrienden doet mijn humeur terug omslaan van grumpy naar smile. En wat ook mag vermeld worden zijn de supervrijwilligers op de CP’s, altijd vriendelijk, altijd enthousiast en altijd bereidwillig om je te helpen of zelfs een schouderklopje om je verse moed te geven! En genoeg variatie in eten en drinken.
Klaar voor de finale 30km en klaar voor de opnieuw intredende duisternis ben ik terug op weg. Ik lever nu een mentale strijd, soms lijk ik niet vooruit te komen door die vervloekte ondergrond en lijkt het een eindeloos avontuur te worden, dan weer lijkt het alsof ik over de paden zweef. Ik blijf wel alert want heb toch schrik om met deze vermoeidheid een verkeerde stap te zetten, het zijn geen beekjes en grachtjes waar ik naast loop. De prachtige uitzichten en schitterende decors waar ik doorheen loop en die tijdens de dag zo mooi tot hun recht komen zijn terug vervangen door mysterieuze donkere dieptes en iets minder-ver-gezichten.
De CP op 17km van het einde is de laatste stop die ik zal doen. Ik kom toe met mijn “weet-niet-meer-van-welk-land-hij-is”-blik en denk alleen maar aan drinken, eten en finishen. Na even rondgestaard te hebben, besluit ik nog wat paëlla te eten. Ik krijg als aanmoediging nog 2 filmpjes te zien van mijn nichtje van bijna 3 jaar en mijn neefje van 1 jaar. Met een lach op mijn gezicht zeg ik tegen Cedric: “ik ga gaan finishen! Tot straks”. En ik ben weg!
De laatste klim doe ik probleemloos, het was echt mijn klimrace, geen enkele keer gekraakt tijdens het klimmen. Wat daarna volgt is te beschrijven als een eenzame donkere vloekende tocht over losliggende keien van alle formaten, dit duurt tot zo een 5km voor de finish. Daarna is het terug loopbaar, maar dan voel ik voor het eerst benen die foert zeggen. Ik kan ze geen ongelijk geven. Ik besluit toch delen te lopen, 400m lopen, 100m stappen. Dit lukt gedeeltelijk. Net voor de CP op 3km van de finish gaan we terug een gedroogde rivierbedding in, bloody hell. Dat wordt nog even stappen. Langzaam kom ik in finishmodus. Op 2 km van het einde komen we op normale baan en ik begin te rekenen. Halfweg had ik zicht op 24h om te finishen, maar het 2de deel viel me veel zwaarder. Ik kan nog steeds onder de 25h binnen zijn, maar dan moet ik beginnen doorlopen. En dus doe ik dat! Altijd leuk om toch nog dat restje te vinden om een eindsprint, nou ja sprint, in te zetten. Ik hou gelijke tred met nog 2 lopers, maar dan komt de ijdelheid in me boven. Ik wil alleen finishen. Zit hier nog ergens een turbootje in mij? Ja dus. Net voor de finish zoek ik Cedric, omhels hem en zeg hem dat dit ook dankzij hem is, geen woord van gelogen. Ik kom doodmoe in lichte euforie over de finish in 24h55’! En ga daarna in 30” naar uitputting en nog 2’ later naar de EHBO om mijn blaren te laten verzorgen. Een kwartier later lach ik al terug, maar ik wil nu doodgraag naar mijn bed!
Na de Ultrawarmathon had ik gezegd dat dit mijn lange laatste loop ging worden. Denk ik dat nog steeds? Allezins voor dit jaar…
Het is ook de loop geweest waar veel elementen mekaar aanvulden en imaakten dat ik deze tot een goed einde bracht. Een loop die als blauwdruk kan dienen om op voort te werken.
Ik ben fysiek klaargestoomd door Dominic, ondanks de korte periode die er maar was na de Ultrawarmathon. Tom heeft de kleine wederkerende ongemakken goed aangepakt en de preventieve oefeningen hebben geloond. Ik heb geleerd uit mijn fouten tijdens vorige soms mindere ervaringen. Ik kreeg niet alleen steun van het thuisfront, maar ben ter plaatste ook bijgestaan op een fantastische manier. Naast de blaren en de achillespezen heb ik in de dagen erna geen spierpijn gehad.
Misschien moet ik toch nog maar eens kijken voor die grote finale in de Alpen…
Benjamin Geldof
70.3 Ironman Pula, een harde noot - door Jurrie Van Waeyenberghe
Zondagavond 13 augustus was de beslissing genomen om nog een vervolg te geven aan Ironman Hamburg. Dit gevolg werd concreet en werd ingevuld onder de naam huwelijksreis Ironman 70.3 Pula!
Dit kwam wel heel kort na Hamburg, dus veel sportieve voorbereiding was er niet, maar ik moest vertrouwen hebben in de vorm die er nog was…
Eens aangekomen in Pula was ik al meteen verkocht aan het mooie landschap, wat een mooie setting om daar een wedstrijd te mogen doen! Ik was daar natuurlijk ook voor andere zaken, zoals een huwelijksreis, dus genieten en ontspannen was de boodschap en tussendoor even een wedstrijd meepikken!
Zaterdag checkte ik mijn wedstrijdmateriaal in, en ik was klaar…dacht ik. Toen ik na een aantal uur zag dat de fietsen verminderd waren in de wisselzone, ging ik even gaan polsen. Ik kreeg te horen dat er een storm op komst was en iedereen zijn materiaal uit de wisselzone moest gaan halen, om dan op zondagmorgen terug in te checken.
Op zondag checkte ik terug in een goede twee uur voor de start en begaf me nadien naar het hotel die vlakbij de start was om daar nog wat in de rust te vertoeven. 9u15 Ik wandelde rustig langs de kust met de wetsuit half aan naar de start, die om 10u was. Ik dacht toen bij mezelf, “de zee ligt er wel wild bij, ochja moeilijk gaat ook”. Eens ik dichter kwam kreeg ik te horen dat het zwemmen niet doorging en het meteen fietsen was! Ja, hoe gaan ze dat doen om te voorkomen dat er geen peloton ging gevormd worden! Iedereen werd verwacht aan de zwemuitgang, om zo elke 5 seconden een deelnemer te laten vertrekken al lopend naar de fiets. Zonder opwarming en vol verbazing stond ik daar dan aan te schuiven tot dat het mijn beurt was om te starten.
Ik was gestart met het idee, geniet er van, ook al verloopt het niet zoals gewoonlijk, maar ik wist ook, ik moet hier meteen hard aan de bak om niet te veel te verliezen tijdens het fietsen. Conclusie: ik maak er voor mezelf een harde wedstrijd van! We mochten tijdens het fietsonderdeel een goede 760 hoogtemeters overbruggen in een prachtige omgeving met mooie kronkelende en heuvelachtige wegen, waar de wind ook wel vrij spel had. Rond 50km zaten we met een klein groepje die hetzelfde tempo reed, daar was het opletten dat we steeds de correcte afstand van 12m van elkaar bleven behouden, want de jury was ook van de party. Na 80km had ik het gezien, ik versnelde in de afdaling, nam mijn bochten behoorlijk vlot en bokste mij tegen de wind in een weg alleen naar de wissel. Zo gezegd zo gedaan, hop de fiets af, schoenen aan en weg. Zoals voorspeld had ik geen te frisse benen om te lopen, zeker de steile stukken al lopend bergop en de wind was er ook niet op verminderd! Het moest dan maar op karakter gebeuren. Gelukkig was er veel afleiding tijdens het loopnummer langsheen het oude stadsgedeelte, de arena, supporters en mijn vrouwtje die zich steeds verplaatste met de fiets. Het was tenslotte onze huwelijksreis, dus ik moest toch ook wat kunnen genieten. Na 21km lopen liepen we de poort binnen van de oude mythische gladiatoren arena richting finish. Wat een locatie om te eindigen!!!
Ik had een totaaltijd van 4u13sec een 24e plaats algemeen en een 6e plaats in mijn age group. Enkele spannende uren later vernam ik het heugelijke nieuws dat ik me rechtstreeks geplaats had voor het wereldkampioenschap 70.3 Ironman in Zuid-Afrika, waar ik volmondig ja op heb geantwoord!!!
Na dit alles was het de volgende discipline, huwelijksreis…
Ironman 70.3 World Championship, Chattanooga, USA: An Adventure for your soul
In de Ironman 70.3 (halve triathlon) Luxemburg in juni heb ik een slot kunnen bemachtigen, met een 4e plaats in de age group 35-39, voor het wereldkampioenschap Ironman 70.3 in het Amerikaanse Chattanooga.
Het was geen doel voor 2017, maar als je zo’n kans krijgt dan moet je ze grijpen. Veel gelegenheden om ooit aan een WK mee te doen zullen zich niet vaak voordoen.
Na de Ironman in Frankfurt en de vakantie in juli was er niet zoveel tijd meer voor een specifieke voorbereiding. In augustus, ongeveer een maand voor het WK heb ik nog een halve triathlon in Leiderdorp kunnen meedoen. Met een 6e plaats wist ik dat de conditie nog goed zat en het was ook een mentale opsteker na Frankfurt.
Voor mij was het ook de eerste keer dat ik op een ander continent aan een triathlon zou deelnemen. Er komt heel wat bij kijken: organisatie van de reis, opvang kinderen (begin schooljaar), fietstransport,...
Chattanooga is blijkbaar heel gekend in het triathlonwereldje. In mei organiseren ze jarenlang al een 70.3 Ironman en eind september een Ironman. Dit was onmiddellijk zichtbaar bij aankomst op de luchthaven en in de stad zelf waar de race alom aanwezig was. Chattanooga is net niet groot genoeg om het niet te vergeten.
Voor het WK hadden ze een volledig nieuw parcours uitgetekend. Om het WK waardig te maken, verliep het zwemmen grotendeels tegenstroom in de Tennessee River; het fietsparcours had 1000 hoogtemeters voor 90km en begon met een 6 km lange klim via Lookout Mountain (mooi uitzicht!); het loopparcours was constant op en neer met zo’n 250 hoogtemeters te overbruggen. Een prachtig maar uitdagend parcours!
Het was ook de eerste keer dat de vrouwen en mannen apart moesten strijden op 2 verschillende dagen. Gezien het aantal deelnemers 4500 (!), 1700 vrouwen en 2800 mannen, was dit een verstandige beslissing. Dit was ook een uitstekende gelegenheid om de toppers bij de vrouwen eens aan het werk te zien en zelf wat atleten aan te moedigen. Daniella Ryf wat een fenomeen!
Race day
Terwijl de teammakkers op de Brico-cross volop centen aan het inzamelen waren voor het Kinderkankerfonds werd op hetzelfde moment het startschot gegeven voor de men’s race.
Om 7h30, na het Amerikaanse volkslied, sprongen de PRO’s met o.a. Kienle, Gomez, Don en de Belgische topper Pieter Heemeryck in de Tennessee river. Daarna was het aan de age groupers. Ook in deze race een rolling start en nog eens een wave-indeling volgens age group. Een zeer goede methode om iedereen vlot te laten zwemmen en later gespreid te laten fietsen. De tegenstroom was onmiddellijk voelbaar. Ondanks de tegenstroom had ik een goed gevoel maar de tijd (31min) laat duidelijk weergeven dat er wat stroom zat.
Het fietsen begon met een korte vlakke aanloop naar Lookout Mountain. De beklimming zelf was lang en redelijk steil om met een TT fiets af te leggen. Na die beklimming was het constant op en neer in een prachtige, groene omgeving. De afdaling was mooi overzichtelijk en als je het verkend had, kon je wat snelheid maken. Het tweede gedeelte was hoofdzakelijk vlak en was er gevaar voor drafting. In de laatste 10km met een paar atleten toch nog wat geprobeerd om weg te rijden wat gelukt is. Hierdoor kon ik relatief rustig wisselen.
Bij het ingaan van de eerste loopronde was het even schrikken toen Javier Gomez al bezig was met zijn laatste meters; maar te begrijpen als je een halve marathon loopt in 1h10 (!). Ik ben rustig gestart en de eerste hellingen niet te snel opgelopen. Het begon ook warmer te worden (niet mijne vriend) maar door de vele aidstations kon je goed afkoelen. In de tweede ronde kon ik mijn tempo behouden en misschien zelfs wat versnellen. Ik ben uiteindelijk nog wat opgeschoven in de ranking naar de 39e plaats in mijn age group.
Resultaat: 39e/453 (AGR 35-39) en 249e/2815 (overall men)
Eindtijd 4h36’12” Zwem (1.9km): 31’15” – Fiets (90km): 2h30’02” – Lopen (21.2km): 1h28’21”
Zeer tevreden met mijn resultaat! Het was een fantastische ervaring met een wedstrijd op een heel mooi maar lastig parcours. Ook heel wat roepende en soms wat crazy US supporters langs het parcours!
Een unieke belevenis die ik heb mogen meemaken samen met mijn trouwste supporter en vrouwlief Sas.
Speciale dank aan mijn ouders die de kinderen hebben opgevangen tijdens onze reis.
Ook bedank ik graag Roald en Dominic die via de oprichting van Endurance Team AdApp dit jaar heel wat teweeg gebracht hebben voor het team zowel op sociaal en sportief vlak. Fixovelo & CrescenDo voor het altijd paraat staan. Familie en vrienden voor de vele steun.
Wim