Ironman Cork in het zonnige Ierland (door Jurrie Van Waeyenberghe)
Na een goede reis waren we aangekomen op onze bestemming in Cork, de verkenning kon beginnen. Eens het wedstrijdparcours was verkend, onder een stralende zon, werd mijn vermoeden bevestigd, loodzwaar! Niet alleen het fietsen, maar het loopparcours was genadeloos met zijn opeenvolgende hellingen. Maar het mooie landschap compenseerde dit meer dan voldoende…
Op zaterdag werd ons medegedeeld via verschillende officiële kanalen dat de kans bestond om het zwemnummer te halveren, dit omwille van het weer (rukwinden, koude water- en luchttemperaturen). Lap, één van mijn betere onderdelen ten opzichte van de andere triatleten zou gehalveerd worden! De definitieve beslissing ging vallen op de wedstrijddag omstreeks 5u30, een uur voor de start.
De wedstrijddag begon droog bij het ontwaken om 3u15, maar bij het vertrek naar de wedstrijdsite een uurtje later, was de voorspelde regen ook reeds aanwezig. Ik maakte me er niet druk in en wandelde zoals een peuter naar de speeltuin richting de wisselzone/start. Ik pompte mijn banden op, stak mijn voeding op de fiets en wachtte dan af naar de finale beslissing van het zwemnummer. De mededeling of er 3800m of 1900m moest gezwommen worden was reeds uitgesteld tot 6u, een half uur voor de start. Ik was volop bezig met mijn wetsuit aan te doen en toen kwam de beslissing om het zwemnummer volledig te annuleren, dit om veiligheidsredenen. Wat de verstandigste beslissing was, alhoewel ik het wel zag zitten om een uurtje de wilde zee te trotseren!
Daar ging mijn voordeel om een voorsprong te maken op de betere fietsers. Toch maakte ik er me niet druk in, het is toch uw eigen wedstrijd en de dag is lang. We moesten ons in de wisselzone begeven en afwachten tot de fietsstart, waar we om de vijf seconden mochten vertrekken. Er was toen al meer dan 2u30 aan ons voorbij gegaan waar we non-stop in de gietende regen moesten wachten op de start. Warm had ik het ook al niet meer!
8u30 Ik kon eindelijk starten aan mijn wedstrijd, ik zag het zitten, ondanks de 6 Beaufort, maximum temperaturen van 14°C en hevige regenval. Ondanks het barre weer stond de Ierse bevolking paraat aan de zijlijn om ons uit volle borst vooruit te schreeuwen! De max was het, de straten stonden blank, de modder liep van de hellingen de weg af, epische toestand was het! Ik voelde me goed, ook al was ik al volledig doorweekt na nog geen 10km fietsen, de Ierse bevolking gaf me vleugels. Ik fietste de ene helling na de andere mijn eigen tempo op zo tot aan het zwaartepunt van het fietsparcours, Windmill Hill, 400m klimmen aan 21%, ik wist wat me te wachten stond, dus ik schakelde naar een kleine versnelling en draaide de bocht in om de helling aan te vangen… Toen ik opdraaide, werd ik onnoemelijk verrast door de massale en enthousiaste aanwezigheid van de locals!!! Die schreeuwden me naar boven, ik wist niet waar ik het had, wat een feest, ik begon al klimmend het volk op te zwepen, ze werden nog gekker, alsook ik!!! Ik vloog de berg op, ik hoorde de locals zeggen “crazy”. Zo’n beklimming ga ik nooit vergeten, maar ik had het genoegen om deze nog eens te doen op het einde van de tweede ronde. Rond de 100km begon ik tekenen te verkrijgen van onderkoeling, ik kon moeilijk mijn versnellingen nog hanteren, verloor mijn focus hier en daar, ik begon te trillen eerst bergaf nadien kon ik me ook niet meer verwarmen bergop, het begon zwaar te worden. De koude, wind en de regen hadden een onnoemlijke impact op mijn lichaam. Ik zag het even niet meer zitten, maar de toewijding van de Ierse supporters bleef me motiveren, het einde kwam in zicht met nog een laatste keer Windmill Hill! Waar een groot deel van de atleten van de fiets vielen vertikte ik toch wel om hun achter te doen! Op souplesse temde ik Windmill Hill voor een tweede maal, maar ik moet zeggen het was genen cadeau! Ik fietste dan bergafwaarts richting wisselzone.
Volledig onderkoeld, troebel zicht, verkrampt en gedesoriënteerd liep ik naar mijn loopkledij. Het lopen, wat gaat dat geven vroeg ik me af! Ik had zes weken voor de wedstrijd mijn ligament in de enkel gescheurd en had sindsdien niet meer gelopen. Maar met een goede opvolging van kinesist Tom Du Prez had ik er wel vertrouwen in. Al trillend startte ik aan het loopnummer langs de kust volle tegenwind met nog steeds hevige regenval, wat was me dat! De benen voelden niet soepel aan van de koude, maar mijn blessure was niet voelbaar, super! Mentaal stond ik niet zo sterk meer in mijn schoenen, maar hier en daar verscheen er een bekend gezicht van mijn vrouwtje Nathalie die me een gehele tijd aanmoedigde in deze barre weersomstandigheden! Op een gegeven moment zat ik op de 5e plaats maar heb deze moeten prijsgeven, ik kon geen tempo aanhouden wat ik normaal liep. Ik nam er vrede mee, het is uw eigen wedstrijd. Zo liep ik de ene helling na de andere helling over om na een dagje watersport over de meet te lopen, volledig uitgeput maar tevreden dat ik de meet gehaald heb in deze onvergetelijke loodzware wedstijd!!! Hier kom ik terug, weliswaar met een extra bagage gepaste fietskledij! Uiteindelijk ben ik nog op een 49e plaats algemeen geland van de 2400 ingeschreven deelnemers in een eindtijd van 9u24min. Bedankt aan de mensen die dit mogelijk maakten, coach Dominic De Caluwé, kinesist Tom Du Prez en mijn vrouwtje die er dag in en uit voor zorgt dat ik kan doen wat ik graag doe!!!!
Verslag Trinatura 111 La Roche 2019 - door Wannes Wylin
Grand Raid Nisramont - door Wannes Wylin (en Petra De Walsche)
Ironman Florida 2018...bijna terug thuis.
In een poging om het chronologisch beschrijvend cliché van zwemmen-fietsen-lopen te doorbreken na de eerste, snelle update vorige zondag kort na de wedstrijd, en op vraag van de liefhebbers, dan toch nog een beetje meer woorden.
Momenteel zitten we in de eindfase van onze terugvlucht naar Amsterdam…een dag later dan gepland. U leest het goed, 24u later :( Gisteren (maandag) liep het compleet fout in de verkeerstoren te Philadelphia en hadden ze daar te kampen met waar wij Belgen al een tijdje mee rond de oren worden geslagen…een stroompanne.
Een vlucht van 2u30 van Orlando naar Philly werd er eentje van 5u over Pittsburgh (om kerosine te tanken na het cirkelen in de lucht) om finaal toch te landen in de staat waar de Amerikaanse onafhankelijkheid werd uitgeroepen.
Helaas voor de bewoners van de lage landen op die vlucht arriveerden we meer dan een uur te laat om onze connectievlucht naar Schiphol te halen.
Middernacht zijn we na een uurtje zoeken, bellen en wachten met 2 meisjes al een tijdje aan het einde van hun latijn voor die dag in een groezelig motel terecht gekomen om de nacht door te brengen. Er werden ons dus plaatsen toegekend op dezelfde vliegreis van één dag later.
Een dagje de stad intrekken bleek al snel geen optie wegens aanhoudende stortregen en een garderobe daar niet direct op voorzien omdat de bagage in transit bleef.
Ook de beentjes van ondergetekende vonden een dagje luieren in de luchthaven een waardig alternatief.
Na een typisch Amerikaans ontbijtcafé te hebben bezocht shuttelden we daar dus heen…voor de volle 10u tijd rekken met als toetje 7u vliegen.
Gelukkig zullen dit weldra enkel wat nare herinneringen zijn die de hoofdzaak niet zullen tenietdoen.
Zondag was er dus de apotheose van een weekje vakantie in de streek die Walt Disney volledig naar zijn hand heeft gezet. Jo en de kinderen konden uiteraard niet verzaken aan de obligate avonturen in Disney World Epcot en Magic Kingdom terwijl ook de white sand beaches van Clearwater de revue passeerden.
Voor mezelf werd het een week batterijen opladen in meer dan aangename temperaturen na een heel druk jaar van coaching en begeleiding. De keuze om in november nog eens zelf aan de start te staan was niet lukraak nu de meesten hun wedstrijdseizoen hebben afgesloten. De druk kon een beetje van de ketel en de gezondheidssporters konden ook van daaruit blijven rekenen op de nodige aandacht.
Zoals reeds aangegeven werd er in extremis van wedstrijdlocatie geswitcht uit noodzaak. We kwamen in een ‘dood gat’ terecht in centraal Florida met een mooi park als uitvalsbasis.
Ons huurhuis bevond zich in een gigantisch golfdomein op fietsafstand van de start en bood ruimschoots alles wat we nodig hadden.
Het fietsparcours werd 3 keer verkend, de ene keer al wat langer dan de andere keer en het loopparcours werd aan prospectie onderworpen. Alleen de zwemplas (lake Eva) mocht hoe dan ook niet betreden worden voor 4 november. Het plaatselijke openluchtzwembad werd gratis opengesteld voor de atleten buiten het seizoen…maar waarom dus??
Wel…niet enkel welgestelde Amerikanen met dikke buiken en dito Dodges sieren er het straatbeeld…de talrijke meren in Florida zijn tevens de natuurlijke habitat van alligators.
Ook lake Eva dus. ‘Op wedstrijddag verjagen jullie 2000 deelnemers die beesten vanzelf’ werd ons aan het zwembad verteld door de redster van dienst bij wie we voorzichtig polsten. Hadden we dit niet gedaan was het ons nog steeds niet duidelijk waarom we niet mochten zwemmen in open water want in eender welke schriftelijke of mondelinge briefing werd hierover niets gerept.
Maar goed, ik zag uiteindelijk geen imposante beesten in het bruine sopje waarin we dus 2 toertjes moesten draaien. Ook zij zullen het aantal boeien wellicht wat overdreven gevonden hebben.
Het zwemmen ging dus vrij goed ondanks een enerverende 2e ronde waarin we met 2000 in het water lagen.
De te betreden wisselzone was nogal uitgesponnen maar wel heel structureel, ordelijk en logisch opgebouwd. Het leverde lange wisseltijden op maar ook niet meer dan dat.
Het fietsparcours schotelde ons in 2 keer 56 Miles (90km) voor de wielen doorheen alle communities rond de meren. Steeds op en neergaande wegen die hier en daar wel al wat te lijden hebben onder het letterlijk zware (vracht)verkeer. We fietsen tussen sinaasappelboomgaarden, stukken braakliggend land, grote woonresorts (soort villaparken afgesloten met hefbomen en bewakersposten), meren en ook wel armzalig opgetrokken woonaangelegenheden.
De wind blies hard zoals tijdens de eerste verkenningsrit al duidelijk was maar dat zou eerder een voordeel dan een nadeel blijken voor mij.
Er werd heel fair gereden en de afstand van 6 fietslengtes werd gerespecteerd. Sommigen kregen terecht een blauwe kaart, anderen werden dan weer onterecht bestraft (vond ik tenminste).
Het doel om onder de 5u te blijven was scherp maar motiveerde me om er mooi onder te gaan. Er mocht niet bevoorraad worden en er werd heel wat vocht verloren door de vochtige en zwoele temperaturen maar alles verliep zoals uitgeschreven.
En last but not least…hij moet steeds gelopen worden…de marathon. Eigenlijk mijn favoriete onderdeel dus steeds iets om naar uit te kijken. Ook deze keer, zelfs in kennis van het loodzware parcours, zag ik dit volledig zitten. Ik had bij mijn inschrijving (op het originele, vlakke parcours langs de kust in Panama City) het plan om nog eens alles op een scherpe marathontijd te zetten, weliswaar rekening houdend met mijn lichamelijke euvels van chronische aard. Dit plan werd na de verkenning uiteraard aangepast en dat bleek geen misvatting. Het was een ware calvarietocht…zoals ik het wel graag heb. Aanvankelijk en gedurende 3/4 van de wedstrijd kon ik het verval beperken en volgens ‘strategie’ lopen maar limieten zijn er om bereikt te worden en ik kwam de mijne een paar kilometer te vroeg tegen om van een sublieme prestatie te spreken.
Het verhaal speelde al een aantal keer af in mijn hoofd (ook dankzij het urenlange gedwongen oponthoud en de lange te overbruggen afstand huiswaarts)…’had ik dit, was er dat’…finaal wou de voetzool niet meer mee aan een hoger tempo en daar kon ik me niet overzetten. Ik dacht in veilige stelling te lopen op die eerste plaats en berustte daarin. Kon ik sneller moest ik de Kazach en de Deen, die ik eerder voorbij liep, hun hete adem echt gevoeld hebben (ik wist hun leeftijdscategorie immers niet)…ik betwijfel het alvast.
Het doet me enkel maar besluiten dat ik tevreden moet zijn met wat het is en niet ontgoocheld met wat het kon zijn…de wetten van de sport (of die van Murphy) vallen niet te tarten.
In elk geval…10 jaar na mijn eerste deelname en enkele bewust niet gevalideerde kwalificaties gaan we volgend jaar op 12 oktober toch nog eens naar Kona op The Big Island voor het wereldkampioenschap volledige triatlon. Ik beschreef het in 2009 meermaals als het walhalla van de triatlonsport.
Bedankt voor de vele leuke reacties, bedankt aan mijn atleten voor het vertrouwen die ze in mij stellen.
Ook Tom Du Prez, Remke Bravenboer, dokter Dirk Van De Velde, Bart en Veerle, Carla Franco, Sven en Aäron van Fixovelo, Ridley, Dirk Baelus, Nadia De Meyer, Andy De Spiegelaere van sportspeciaalzaak Fiesiek verdienen hun strepen…mijn multidisciplinair team van goudwaarde!!
Ook het aandeel van Endurance Team AdApp, mijn figuurlijk 3e kindje met maatschappelijke waarde, en onze mooie sponsors valt niet te ontkennen!! Om de enkele privé-sponsors niet te vergeten uiteraard…David Boelens van Argenta Eeklo, Tom Antonis en Eva Adams.
Slechts 1 wedstrijdverslag dit jaar, hopelijk haalden jullie het einde :)
Dominic
Florida....van Panama City Beach naar Haines City...een korte update
Ik ben thuis geraakt en heb ondertussen zelfs ook een douche kunnen nemen zonder ongelukken...redelijk geradbraakt na een dagje strijden in het hete, zonnige en vochtige Haines City Florida.
Even een korte update om aan alle vragen ineens te voldoen…ik heb er immers weinigen van op de hoogte gebracht, mijn atleten verdienden immers alle aandacht.
Om een lang verhaal kort te schetsen…Orkaan Michael heeft lelijk huis gehouden in Panama City Beach, de oorspronkelijke wedstrijdlocatie voor mijn 1/1 triatlon dit jaar. Amper 17 dagen geleden besloten ze het volledige circus enkele honderden kilometers te verhuizen naar Haines City, al de gaststad van een IM 70.3 in het voorjaar. Weliswaar op zondag 4 november ipv 3 november.
De organisatie leverde een huzarenstukje want alles was hier wel perfect geregeld en de sfeer was er een van heel wat begrip…op het zwemparcours na misschien waar in 2 ronden moest worden gezwommen en de snellere zwemmers dus de 2e ronde in het pak startende minder snelle zwemmers terecht kwam. 6 keerpunten per 1900m is ook van het goede teveel.
Het zwemmen verliep al bij al nog vlot ondanks het oponthoud, iets onder het uur uit het water. Gevolgd door een eerste loopwedstrijd naar het tennisveld waar de fiets- en loopspullen werden verzameld…enkele honderden meters verder en de verkleedruimtes op hun beurt dan nog een beetje verder weg. De hele weg dan terug naar de fietsen aan de andere kant van het park…kan tellen.
Fietsen verliep volledig naar wens. Een dikke 1000hm rolling hills, steeds op en neer op relatief mooie wegen. De wind speelde vrij op het parcours en maakte de selectie nog wat harder. 4u52 later nam een charmante dame mijn fiets in ontvangst direct gevolgd door loopwedstrijd nummer 3 naar datzelfde tennisveld met daarachter de verkleedruimtes.
Ook hier jonge vrijwilligers die heel gedienstig alles uit en in de zak staken, ik hoefde me enkel maar op mezelf te concentreren.
De start van de marathon was dan weer vlak na het verlaten van dat gebouw…en weg was ik voor 42km…afzien. Van meter 1 ging het omhoog, slik. Ik had het vorige maandag al verkend en was dus voorbereid, niet te strak tempo aanhouden want het beloofde een lange namiddag te worden.Na 200m de eerste wandelaars en zo kon ik opschuiven van plaats 13 in het totaalklassement (4e in age group 40-45) naar plaats 5 overall en 1e in mijn AG.
Helaas moest ook ik mijn meerdere herkennen in de hoogtemeters (516 op 42km) en werd tempo houden steeds moeilijker. Op de koop toe begon een sluimerend probleempje aan de voetzool op te spelen waardoor ik de laatste 8km moest overgaan op overlevingsmodus. Ik stapte geen meter maar echt lopen was het ook niet meer.
Op de koop toe werd ik op 1 mile (1600m) voor het einde terug ingehaald door nummer 2 en 3 in mijn AG. Ik wou nog wel maar de voet gaf er de brui aan. Enkele snellere lopers van andere leeftijdsgroepen hadden me al vroeger voorbij gelopen waardoor ik dus ben gestrand op een 10e plaats algemeen en 3e in categorie 40-45.
Hier kan ik zeker mee leven…er zat niet meer in op het einde.
Om nog af te sluiten met een dankwoordje uiteraard…we waren hier enkel met ons 4 en doorheen de dag doken mijn trouwste supporters overal op…vooral tijdens het lopen was het iets om naar uit te kijken. Alles was piekfijn geregeld en dat is geen evidentie!! Thx.
En ook aan mijn directeur en de betrokken leerkrachten ben ik een dankwoord verschuldigd. Dankzij hun begripvolle houding kon ik vandaag toch deelnemen door wat verschuivingen hier en daar. Oprechte dank!!
Dominic
Challenge Mallorca door Wim Laloo
Na de Ironman Zürich in juli had ik nog geen wedstrijden gepland maar ik voelde wel dat de conditie nog goed zat. Tegen mijn gewoonte in nog last-minute ingeschreven voor Damme en de Triathlon Du Sud-Vendée. Beide races verliepen zeer goed en het gevoel werd bevestigd: Den Halven van Damme (10e) en Vendée (9e). Ondertussen had Roald Leijnen mijn hoofd zot gemaakt om samen de Challenge Mallorca te doen. Helaas voor Roald werd het een njet wegens een serieuze heupblessure. Ik had ondertussen wel mijn zinnen gezet op Mallorca en ben uiteindelijk toch in Mallorca beland. De bedoeling was om me ook te kwalificeren voor de TheChampionship van Challenge. Roald was daarin al geslaagd in de ‘oldies’ group van 45-49 in Geraardsbergen.
Via Oostende airport naar Mallorca, het weer nog wat instabiel de eerste dagen bij aankomst. Maar gelukkig tijdens de wedstrijd perfect raceweer: zon, weinig wind en 24°C.
Zwemmen (1.9km) was in de zee en er werd gestart in blokken. Ik had mij vooraan de startrij geplaatst om in het water te lopen. Ik zwom al snel bij de eersten en had eigenlijk verwacht om snel voorbij gestoken te worden, wat normaal het geval is. Dat gebeurde gelukkig niet en dat gaf me meteen een goeie motivatieboost. Zwemtijd: 28’
Het fietsparcours (90km) was goed uitgetekend en voorkwam ook stayeren in het eerste gedeelte: eerste 15km waren er lange klimmen (over 90km 1000hoogtemeters), gevolgd door een afdaling...weliswaar op de andere helft van de smalle weg en aan de andere kant van baan, dus links klimmen – rechts afdalen...In Spanje kun je zoiets wel verwachten, Vueltatoestanden...Venga venga J Het derde gedeelte was grotendeels vlak met af en toe een korte helling. In de eerste ronde, op aanraden van coach Dominic, niet geforceerd en in eigen tempo bergop gereden. In het vlakke gedeelte sloten er een paar atleten aan. In de tweede ronde was het verschieten toen er plots een geit (ik vermoed een ‘tamme’ berggeit ;-) voor mijn neus stond, gelukkig kunnen ontwijken! De laatste 20km alleen gereden en wisselzone binnen gegaan. Het fietsenpark was nog goed leeg en toen wist ik al dat ik mooi vooraan de race zat. Fietstijd: 2h33’ (35,2 km/u)
Voorzichtig gestart met het lopen (21.2km), de benen voelden toch wat zwaar aan na het fietsen. Na een 3-tal km zijn de lopersbenen er dan toch gekomen. Vanaf dan geprobeerd om zo constant mogelijk te lopen en dat was de goeie taktiek. Geleidelijk aan haalde ik atleten in. Het was moeilijk inschatten in welke positie ik nu precies zat in mijn age group 35-39. Ik had al 1 atleet ingehaald in de 2e ronde en pas in de laatste 2km zag ik dat er nog een age grouper voor mij uitliep. Helaas was de halve marathon te kort ;) Looptijd: 1h25’
Totaaltijd: 4h32’, 2e age group 35-39 (vd 122), 34e overall (vd 894). Uiterst tevreden met het resultaat en een mooie afsluiter van een succesvol sportief seizoen!
De 2e plaats leverde ook een kwalificatie voor The Championship op (WK halve triathlon van de Challenge series) en dus samen met Roald in juni 2019 naar Samorin, Slovakije.
Het seizoen zit erop, nog wat nagenieten en vooral uitkijken naar onze quiz op 17/11 tvv het Kinderkankerfonds!
Nog een dank voor onze clubsponsors die ons blijven steunen met onze initiatieven (#Kinderkankerfonds #StudioNona) en ons helpen om onze sportieve doelstellingen mogelijk te maken.
#ExclusiveNetworks #Denys #Cycloon #Beelaert #Lippens #Argenta #Fiesiek #Fixovelo #Fitopolis #Crescendo #Ridley
Houffaraid door Wannes Wylin
Challenge Almere full distance door Mario Coryn
WK Ironman 70.3 South -Africa door Jurrie Van Waeyenberghe
September 2017 kwalificeerde ik me rechtstreeks voor een deelname aan het wereldkampioenschap in Zuid-Afrika, waar ik volmondig “ja” op gezegd heb. De sportieve planning was gemaakt voor 2018!
Enige tijd later waren we onderweg naar “the fiercest race in the friendliest city” zo werd de race hier genoemd in Port-Elisabeth Nelson Mandela bay . Ik voelde me hier vooral heel nederig en klein toen ik aankwam en een aantal atleten vlotjes zag trainen. Ik dacht bij mezelf: geniet gewoon van de wedstrijd, ook al vliegen ze u hier langs alle kanten voorbij, ik moet niks bewijzen. Ik werd hier ook enorm enthousiast van het mooie landschap, de sfeer die hier rondhing, alles werd uitvergroot, de landenparade, de check-in, alsook de vriendelijkheid van iedereen, behalve bij de verantwoordelijke aan de douane!
Op zaterdag, daags voor de wedstrijd van mezelf, konden we de wedstrijd van de vrouwen aanschouwen. Ik had dit even gevolgd tijdens mijn looptraining en een deel vanuit de tuin van het hotel. Indrukwekkend om de wereldtop bezig te zien! Na de wedstrijd van de vrouwen was het tijd om ons loop- en fietsgerief in de wisselzone te plaatsen. Ik had er zin in, mijn ogen spraken boekdelen!!! Zondagmorgen, de dag was aangebroken, met wat lichte kriebels in de buik begaf ik me naar de wedstrijdsite, controleerde nog eens het fietsmateriaal en dan was het afwachten. Ik startte een uur na de profs met mijn wave 30/34. Iets voor acht trok ik mijn wetsuit aan en ging ik naar mijn startvak, waar de opzwepende muziek voor heel veel ambiance zorgde, ook bij mezelf! Enkele ogenblikken later werd het sein gegeven om ons op te stellen aan de startlijn in rijen, op advies van mijn vrouwtje had ik mij vooraan gevestigd. Ik kon het maar proberen en ondergaan als ik overrompeld werd door de snellere zwemmers… Het startsignaal was gegeven, behoorlijk enthousiast sprong ik de zee in en deed mijn eigen ding op mijn eigen tempo. De eerste indruk was: wow wat een helder water ik kan de bodem zien. Nadien was ik aan het afwachten wanneer ik ging overzwommen worden, dit bleef echter uit, op enkele strubbelingen na. Ik was enorm verrast, maar dacht, het komt nog wel straks op de fiets.
Na 29 minuten 22 seconden liep ik over de timingmat die de zwemtijd registreerde bij het uitkomen van de Indische Oceaan. Ik moest even bekomen van de golf die me meenam terwijl ik op het droge wou komen! Ik nam een relatief rustige wissel en sprong op de fiets.
Het moment van de waarheid, het fietsen! Dit is niet mijn sterkste onderdeel, dus had geen hoge verwachtingen. Het was ook al enige tijd lichtjes aan het regenen, maar dit werd op zijn minst gecompenseerd door het mooie landschap. Dit had ik nog nooit gezien, zo’n adembenemende landschappen! Er zaten ook een aantal hellingen in met nadien heel vlotte afdalingen, die gevaarlijk waren door de regen en aan de andere kant van de weg atleten die nog naar de top moesten fietsen. Dit lag me wel, ik kon betrekkelijk meedraaien, zonder al te veel ingehaald te worden. Ik was vooral bezig met het genieten van het moment, maar had wel schrik om mechanische pech te hebben met de fiets omwille van het slechte wegdek!
Na 2 uur 36 minuten en 642 hoogtemeters genoten te hebben op de fiets, was het laatste onderdeel aangebroken, het lopen!
Eens ik kon beginnen lopen begon ik al te fantaseren over het finishen van deze toch wel indrukwekkende wedstrijd. Nog even de loopbenen afwachten, want tijdens het looponderdeel kan de man met de hamer heel snel langskomen! Dit was niet het geval, ik bleef mooi mijn tempo aanhouden en versnelde hier en daar op de vlakke stukken om dan tijdens het klimmen een aanvaardbaar tempo aan te houden. Ik had al een gehele tijd een aantal lopers in mijn vizier waarvan ik wist, die zitten in mijn agegroup. Op vier kilometer van de finish ondernam ik een poging om ze één voor één te gaan oprapen. Ik had niks te verliezen, nog een klein beetje meer afzien namen we er graag bij! Het werd een strijd tot aan de meet, maar het heeft geloond! Wat een race, die ik totaal niet verwacht had!!! Alles verliep zoals gewenst, ik had genoten van begin tot eind en nog een resultaat behaald waar ik super tevreden mee ben!!!
Toen de mensen mij vooraf vroegen: wat is uw ambitie? Zei ik telkens “halverwege ben ik tevreden" 612e van 3704 deelnemers is buiten alle verwachtingen.
Ik kan tevreden het triatlon seizoen afsluiten dankzij mijn coach Dominic De Caluwé en de eeuwige steun van mijn vrouwtje Nathalie!
Ironman Maastricht 2018 door Jeroen Geboers
Het is nu 3 dagen geleden dat ik mijn 8e volledige triatlon tot een goed einde gebracht heb en het feit dat jullie dit nu lezen, wil zeggen dat ik besloten heb om er toch een verslag van te schrijven.
Waarom zou ik het niet gedaan hebben?
Ik was een paar uur na de finish zo teleurgesteld en slecht gezind op mezelf dat ik het de moeite niet vond om van deze wedstrijd een verslag te schrijven. Ik heb al eens gezegd: “De marathon kan je wedstrijd maken of kraken en in mijn geval was dat dus het tweede..”
Om toch de chronologie van een wedstrijdverslag te bewaren neem ik jullie eerst mee op mijn reis naar mijn finish in IM Maastricht 2018.
Vorig jaar, eind juli 2017, contacteerde ik Dominic met de vraag of hij mij wou begeleiden naar IM Maastricht 2018. Twee jaar na mijn laatste finish in een IM had ik er terug goesting in. We stonden voor een serieuze uitdaging. Niet dat ik in die twee jaar geen klop had gedaan, maar het scheelde toch niet veel. Mijn broeken konden dat bevestigen. Oja, en binnen twee maanden wil ik ook een marathon lopen.
Mijn eerste lactaattesten bij Dominic toonden het gevolg van 2 jaar aan de kant staan. Niet dat die testen dramatisch slecht waren, maar toch bijna. Ergens was er nog wel een overblijfsel van een basis te ontwaren, dus we hadden wel iets waarvan we konden vertrekken. Iedereen die traint met Dominic, zal wel het belang herkennen dat hij hecht aan een brede basis en aan duurtrainingen in de zone LSD/Hoog LSD. En dus deed ik mijn eerste duurlopen aan een snelheid van 6’20”/km.. Wat zou dat 2 maanden later geven.. Maar zoals een van mijn yoga teachers er altijd inhamerde: “Thrust the process..” En dat deed ik dus.. Stilletjesaan begon ik vooruitgaan te maken..
In oktober liep ik de marathon van Melbourne met een gemiddeld tempo van 4’47”/km (eindtijd 3u24’). En of ik vooruitgang geboekt had!
Wat elke sporter ook weet is hoe belangrijk het is om fris in het hoofd te zitten. Enkele weken nadat ik terug kwam uit Australië namen Joni en ik de beslissing om een punt te zetten achter ons huwelijk. En plots had ik wel wat meer aan mijn hoofd dan alleen maar mijn gemiddelde hartslag op training. Plots leek Maastricht heel veraf en slechts een futiel detail. Plots ging ik niet meer trainen om te genieten van de inspanning, van de buitenlucht, om me voor te bereiden op dat grote doel een jaar verder, maar ik ging trainen om even niet te moeten stil staan bij mijn persoonlijk leven.
De trainingen van Dominic hadden hun waarde al bewezen in Melbourne, maar nu kwamen echt zijn kwaliteiten als coach naar boven: hij was altijd beschikbaar en wist keer op keer de juiste dingen te zeggen.
Naast de zwem-, loop-, en fietstrainingen die ik wekelijks van Dominic kreeg bleken ook de yoga lessen van Jurgen en Rafael bij Fitopia van grote therapeutische waarde te zijn. Stilletjesaan begon ik er terug echt plezier in te hebben om in het water te springen, mijn Sauconys aan te trekken en om mijn voeten vast te klikken in de pedalen.
Op stagen in Calpé met Innerme leerde ik veel supertoffe mensen kennen. Lange gesprekken met Dirk Baelus daar deden me beseffen dat ik, en alleen ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen geluk. Ook in Calpé durfde ik de fiets nog wel eens gebruiken als vlucht, zoals toen ik na 232km pas om kwart na 9 ’s avonds in het pikkedonker terug was J Als iemand tips wil hebben om zijn coach slecht gezind te maken: zo’n fietstrainingen helpen daar wel bij J
Na Calpé ging het via de zwemloop in Breda en de halve Challenge Geraardsbergen richting Duitsland en Oostenrijk waar ik op vakantie de laatste rechte lijn inzette naar Maastricht. De trainingen gingen goed, zeer goed. Ik had op een jaar tijd heel veel vooruitgang geboekt, dat werd ook bevestigd door de laatste lactaattesten in juni. Ik was er klaar voor!
Op vrijdag voor de wedstrijd vertrokken we naar Maastricht. We, dat waren mijn ouders en ikzelf. Cas was op dat moment op terugweg van vakantie met Joni en zijn pluspapa die hem ’s avonds naar Maastricht zouden brengen. Ik wilde hem er absoluut bij. Toen hij er ’s avonds was, voelde ik ook een soort kalmte over mij komen.
Zoals we allemaal gevoeld hebben was het in juli “super-snik-lava” heet (Cas zijn woorden) en dus ging ik toch maar eens op de website van de Rijkswaterstaat kijken.. Het zou toch niet waar zijn zeker.. Zondagochtend om 6uur galmde echter door de speakers in de wisselzone: “Watertemperatuur is 26°C. Het is een non wetsuit swim voor alle atleten”.. Darn.. Nu het was wel te verwachten en ik had er ook vrede mee.. Ik werd er niet zenuwachtiger van.
Om 7u31 dook ik het warme water van de Maas in. Ik ging deze keer eens proberen in de voeten te zwemmen, wat me wonderwel lukte. Na iets meer dan 1u27 en wat tegenstroom na het keerpunt, kwam ik terug aan land. Goed voor mijn doen, zeker zonder wetsuit.
Een lang gerekte wisselzone, mijn fiets niet direct gevonden, maar na iets meer dan 5 minuten kon ik toch vertrekken voor 180km door de Limburgse heuvels. Twee weken eerder hadden Yves en ik het parcours verkend, maar ik was precies toch vergeten hoe lastig het was. De eerste 40km constant op en af. Mijn benen voelden niet zo top aan, maar eenmaal de eerste lastige hellingen verteerd, kon ik toch het goede gevoel te pakken krijgen. Ongeveer de laatste 25km van de ronde waren vlak, langs het water, maar met veel wind.. Dat in combinatie met de warmte die kwam opzetten maakte het er niet gemakkelijker op. Na ong 2u53 kwam ik na een ronde over de kasseien van de markt gedokkerd. Dat zat wel goed. Ondertussen bleef ik nauwgezet mijn voedingsschema uitvoeren: op het begin van elke uur een Innerme prestatie gel en dan op 20’ en op 40’ een halve Innerme reep. Ik had ook nog 2 geconcentreerde drinkbussen, een per 3 uur, die ervoor zorgden dat ik aan ongeveer 65gKH/uur kwam. Daarnaast nam ik aan elke post vers water aan. Na 5u53 beeindigde ik het fietsen. Wel wat verval in de 2e ronde dus, maar toch dik onder de 6u. Hierdoor kon ik content aan mijn beste onderdeel beginnen.. Enfin, aan wat mijn beste onderdeel zou moeten zijn..
Ik vertrok voor mijn marathon en kon direct een vlot tempo lopen. De eerste ronde in ongeveer 53’, dat ging dus heel goed. Aan het begin van de 2e rond moest ik het tempo wel wat laten zakken, maar ongeveer 5km verder, in de loop van de 2e ronde, precies weet ik het niet meer, was het gedaan. Maar dan ook echt gedaan. Zelfs echt joggen zat er niet meer in. In de derde ronde ben ik dan beginnen wandelen en dan gaat het snel natuurlijk..
Ik was echt zwaar teleurgesteld tijdens de marathon en heb een paar keer gedacht dat het zo geen zin had.. Maar als ik gestopt zou zijn, hadden alle trainingen, alle opofferingen, alle dagen dat mijn ouders op Cas gepast hadden, echt geen zin gehad.. Stoppen was dus echt geen optie.. Dan maar voetje voor voetje naar de finish en proberen zoveel mogelijk te lopen.. Ok, nu mag je 250m wandelen en dan ga je weer 800m lopen.. Voor Cas maakte het niet uit hoe snel ik voorbij kwam J
Nu ik de teleurstelling een paar dagen heb kunnen laten bezinken, kan ik toch wel trots zijn.. Trots dat ik een jaar lang super consequent getraind heb, trots dat ik onder moeilijke omstandigheden verder gedaan heb, dat ik niet gepanikeerd heb en goed gezwommen heb zonder wetsuit, dat ik mijn 2e beste fietstijd in een volledige triathlon gerealiseerd heb, onder zware omstandigheden..
Om goed te presteren in een volledige triathlon moet alles 100% mee zitten. En dat was afgelopen zondag niet het geval, maar dat is niet erg.. Want zoals iemand, en als hij dit leest zal hij zich wel herkennen, me gezegd heeft in de loop van dit jaar: “Alles is goed…”
Oh, by the way.. de volgende IM is al geboekt.. afspraak volgend jaar op 30 juni in Nice J
Jeroen